Piotr Laurentowski

Urodził się 22 lipca 1899 r. w Poniecu w Wielkopolsce. Syn Bolesława, organisty, i Wiktorii z Walkowiaków.

Uczył się w szkole powszechnej w Poniecu. Był tam organizatorem strajku szkolnego, prowadził też tajne kółko samokształceniowe. Uczestniczył w pracach Stow. Młodzieży Katolickiej. Po ukończeniu w 1913 r. szkoły wyuczył się ogrodnictwa, praktykując w Berlinie, Gnieźnie i Dziećmiarkach.

W czasie I wojny światowej od 26 czerwca 1917 r. w armii niemieckiej; walczył pod Verdum i nad Marną. Na początku grudnia 1918 r. zdezerterował, po czym powrócił do Ponieca celem organizacji oddziałów wojskowych.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Służył w komp. ponieckiej. Walczył w okolicach Ponieca i pod Pawłowicami. Następnie w WP. Służył w 6 pstrz wlkp (potem: 60 pp). Uczestniczył w objęciu Pomorza (styczeń-luty 1920), a potem w walkach z bolszewikami na Ukrainie. Od kwietnia do 30 września 1920 r. kształcił się w Wielkopolskiej Szkole Podchorążych w Poznaniu. Po jej ukończeniu został dowódcą plut. w Centralnej Szkole Podoficerów Piechoty nr 2 w Grudziądzu oraz roczny kurs wychowania fizycznego w Poznaniu. W tym czasie zdał eksternistycznie egzamin z zakresu sześciu klas gimnazjum.

Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1921 r. 2 października 1923 r. przydzielony do 55 pp. W lipcu 1924 r. został przeniesiony na stanowisko instruktora WF w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu. Pełnił tę funkcję do marca 1927 r. Następnie przeniesiony do 63 pp, był w nim dowódcą plut. i komp.Potem komendant Okręgowego Ośrodka WF w Toruniu, zaś po trzech latach został referentem WF w Okręgowym Urzędzie WF i PW OK nr VIII. 1 stycznia 1932 r. awansował na kpt. piech. Od maja 1938 r. kierownik referatu programowego i studiów wydz. wf i sportu Komendy Naczelnej Legii Akademickiej.

Podczas kampanii 1939 r. 13 września objął dowództwo komp. Obrony Narodowej w Brodach. Po agresji sowieckiej z 17 września jego komp. w Złoczowie została rozbrojona przez żołnierzy Armii Czerwonej, a on sam 19 wrzesnia dostał się w ręce Ukraińców. Uwolniony przez podwładnych, 13 października przedostał się do Rumunii, a stamtąd 30 października do Paryża. Po przeszkoleniu w obozie w Coëtquidan przydzielony do 2 pgren, w którym od 23 listopada był dowódcą komp. W lutym 1940 r. z baonem wcielony do Samodz. Bryg. Strzelców Podhalańskich, był dowódcą 1 komp. II baonu. Od 12 maja 1940 r. brał udział w kampanii norweskiej (m.in. w walkach pod Narvikiem) i francuskiej. Po rozbiciu komp. (19 czerwca) przedostał się do Wlk. Brytanii. Przydzielony do baonu podhalańskiego, był dowódcą komp., a potem II zastępcą dowódcy baonu. Wobec ciężkiej choroby w latach 1943-1944 leczył się w szpitalu Tay Mount Castle. Po powrocie do zdrowia przydzielony jako referent wyszkolenia do Centrum Wyszkolenia Piechoty, służył tam do 31 października 1946 r. Wobec decyzji o powrocie do Polski od 1 do 14 listopada przebywał w obozie repatriacyjnym. 15 listopada wyjechał do kraju.

Zamieszkał w Gostyniu w Wielkopolsce. Od 10 marca 1947 r. był bibliotekarzem powiatowym. Zorganizował Powiatową Bibliotekę Publiczną (październik 1947), przekształconą w 1955 r. w Powiatową i Miejską Bibliotekę Publiczną. Ukończył kursy bibliotekarskie w Jarocinie (1947-1948).

Dzięki jego działalności powstała sieć bibliotek w powiecie, stworzył podstawy do powstania muzeum w Gostyniu oraz (w kwietniu 1957 r.) Społecznego Komitetu Regionalnego Powiatu Gostyńskiego (obecnie: Gostyńskiego Tow. Kulturalnego), którego do kwietnia 1963 r. był prezesem..

Zmarł 22 października 1964 r. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Gostyniu.

Odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, srebrnym Krzyżem Zasługi i francuskim Krzyżem Wojennym.

Żonaty z Czesławą N.