Piotr Łazarewicz

Urodził się 13 lipca 1899 r. w Suwałkach. Syn Józefa, podoficera zawodowego armii Imperium Rosyjskiego i Walerii z Sadowskich. Miał trzech braci: Jana (zob.), Konstantego Stefana (1908–1940)), Pawła Juliana (1910–1939) oraz siostrę Eugenię (1902–1970).

Dzieciństwo spędził w majątku Siemieniszki na Litwie. Od roku 1909 uczęszczał do gimnazjum męskiego w Suwałkach. Należał do tajnego Koła Młodzieży Polskiej.

Po wybuchu I wojny światowej (28 lipca 1914) ewakuowany z rodziną do Wilna, a stamtąd do Orła (miasto w zachodniej części Rosji – Orioł), gdzie kontynuował naukę i ukończył rosyjskie 6. klasowe gimnazjum.

Po rewolucji lutowej w Rosji (23 lutego?/8 marca 1917) na ziemiach zaboru rosyjskiego znajdujących się pod władzą Rządu Tymczasowego Rosji, 24 lipca tego roku został sformowany I Korpus Polski pod dowództwem gen.Józefa Dowbor-Muśnickiego. Piotr Łazarewicz służbę w jego szeregach podjął w październiku 1917 r., w 1 szwadronie 1 Pułku Ułanów dowodzonego przez płk. Bolesława Mościckiego. Po demobilizacji I Korpusu w Bobrujsku (21 maja 1918), powrócił do Suwałk. W lipcu wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej przyjmując pseudonimy „Drozd”, „Olgierd Drozd”. Zaprzysiężony został przez Jana Wielgata ps. „Lot” (1993–1941). Zorganizował struktury POW w powiecie sejneńskim. We wspomnieniach napisał:

[...] zacząłem zaciągać i organizować ludzi po wszystkich wsiach, dzieląc swój powiat na trzy okręgi [komendy lokalne ?]. W jednym okręgu wyznaczony był przeze mnie Stefan Wnukowski […]. W drugim był Jan Słuchocki b. wachmistrz I Pułku Ułanów Krechowieckich, w trzecim Michał Rackiewicz gospodarz ze wsi Sumowo pod Sejnami.Wymienieni wyznaczeni za starszych byli stale w kontakcie ze swemi ludźmi [...] Młodzież kilku wsi łączyłem w jedną grupę czyli kompanię.

Po trzech miesiącach, wobec groźby aresztowania przez Niemców, przedostał się do Suwałk, gdzie kontynuował działalność w POW. 24 grudnia 1918 r., podczas zajść na pasterce w kościele św. Aleksandra, gdy żołnierze zaatakowali wiernych, raniąc kilka osób, z kilkoma peowiakami rozbroił patrol niemiecki. Następnie zbiegł do Rajgrodu, na teren znajdujący się pod kontrolą Polaków. Od 10 kwietnia 1919 r. służył w konnym oddziale partyzanckim Dowództwa Obrony Kresów Ziemi Suwalskiej por. Antoniego Lipskiego. W jego składzie brał udział w wypadach dywersyjnych i starciach z siłami litewskimi pod Czarniewem, Śluzą Sosnowo, Barszczami, Bargłowem, Solistówką i Nettą oraz w powstaniu sejneńskim (23–28 września 1919), między innymi w szarży od Poćkunami i Kadyszem. Po rozwiązaniu oddziałów powstańczych 15 listopada wstąpił do 13 Pułku Ułanów. W jego składzie uczestniczył w wojnie z Rosją  bolszewicką lat 1919–1920 i w walkach z Litwinami. Był dwukrotnie ranny. W roku 1922 odkomenderowany na Wojskowe Kursy Maturalne w Wilnie. Następnie w rezerwie. Z dniem 1 lipca 1925 r. awansowany na stopień ppor. rez. piech.

Początkowo imał się różnych zajęć „w różnych zawodach”. W roku 1928 podjął służbę w Straży Granicznej. W roku 1933 był komendantem komisariatu SG w Sołotwinie-Zarzeczu, a potem w stopniu podkomisarza komendantem Komisariatu SG „Perehińsko”. 28 stycznia 1939 r. mianowany komendantem Komisariatu SG „Filipów” (Obwód SG „Suwałki”). 19 marca 1939 r. awansował na stopień porucznika rez. piech.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził kompanią SG „Filipów”. Uczestniczył w starciach z Niemcami w okolicach Filipowa, następnie ze swoją  kompanią 19 września dotarł do Grona. Brał udział w walkach z Sowietami o to miasto. 21 września wycofał się z kompanią w kierunku Hożej, a potem Kopciowa. 22 września zdał dowództwo i starał się przedostać do oddziałów gen. Wacława Przeździeckiego, by z nimi przebijać się w stronę Warszawy. Ostatecznie 24 września przekroczył granice Litwy, gdzie został internowany w obozie w Birsztanach. Tam, wspólnie z rotmistrzem Józefem Ostrowskim, przechowywał sztandar 3 Pułku Szwoleżerów, który na początku października przekazał polskim harcerzom z Kowna. Z polecenia ppłk. Mariana Staniszewskiego zorganizował w obozie „związek na wzór POW”, którego zadaniem było, między innymi: nawiązanie łączności z organizacjami konspiracyjnymi w kraju, łączność z ludnością polską na Litwie i pomoc w ucieczkach. 10 października (lub 6 listopada) zbiegł z obozu i przedostał się do Kowna, następnie przez Szwecję i Francję do Wielkiej Brytanii. Początkowo służył w Polskiej Brygadzie Kawalerii (?), później w 1 Samodzielnej Brygadzie Spadochronowej w stopniu kapitana.

Po zakończeniu wojny i demobilizacji pozostał na emigracji; zamieszkał w Wlk. Brytanii. Należał do Towarzystwa Polsko-Angielskiego.

Zmarł 12 sierpnia 1951 r., został pochowany na cmentarzu w Stanford w Wlk. Brytanii.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej.

Żonaty z Hanną N.