Urodził się 11 października 1877 r. w Skalmierzycach. Syn Adama i Marii ze Stodolnych.
Od ósmego roku zycia wychowywał się w rodzinie zastępczej. Ukończył osiem klas szkoły powszechnej oraz szkołę średnią.
Po odbyciu praktyki zawodowej w Poznaniu (1893-1895) do 1897 r. mieszkał w Bytomiu. Był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, Towarzystwa Młodzieży pw. św. Alojzego, jako czeladnik krawiecki należał do Towarzystwa Młodych Przemysłowców. W 1898 r. zamieszkał w Berlinie, tam był członkiem „Sokoła”, Polskiego Towarzystwa Śpiewu, Towarzystwa Polskich Przemysłowców.
W 1899 r. powołany do odbycia obowiązkowej służby wojskowej w armii niemieckiej, do 1900 r. pełnił ją w Poznaniu.
W 1901 r. powrócił do Berlina, gdzie pracował zawodowo. Ukończył szkołę kroju w Berlinie (1903 r.). Następnie był członkiem gniazda „Sokoła” w Królewskiej Hucie (1903-1904), a od 9 marca 1904 r. Roździeniu-Szopienicach. Od 1904 r. mieszkał w Szopienicach. 19 października 1905 r. zdał egzamin na mistrza krawieckiego w Katowicach.
W latach 1904-1905 współpracował z ruchem socjalistycznym – w swoim mieszkaniu zorganizował punkt przerzutowy dla prasy i ulotek drukowanych w Gliwicach i Zabrzu oraz działaczy udających się na teren Zagłębia Dąbrowskiego. W 1907 r. skazany przez Izbę Karną Sądu Okręgowego w Bytomiu na cztery miesiące więzienia za działalność narodową i akcję wyborczą oraz przynależność do „tajnych związków” w „Sokole”. W 1907 i 1909 r. miał kolejne procesy o prowadzenie agitacji w trakcie strajku szkolnego, za co został skazany na cztery miesiące więzienia.
W 1909 r. został współzałożycielem pierwszego na pruskim Śląsku polskiego związku rzemieślników: Towarzystwa Samodzielnych Polskich Krawców na ŚląskuCzłonek Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska.
W czasie I wojny światowej zmobilizowany do armii niemieckiej. W stopniu kpr. służył w 12 komp. 46 pp, a następnie w 2 komp. 23 pp. W listopadzie 1918 r. został zdemobilizowany. Powrócił wówczas na Śląsk.
Był komendantem placówki POW w Szopienicach (od 15 lutego 1919 do 31 sierpnia 1921 r.). Uczestnik I powstania śląskiego (sierpień 1919 r.). Był komendantem odcinka linii bojowej Szopienice-Katowice-Mysłowice-Janów-Giszowiec oraz Sosnowiec-Mysłowice-Janów Miejski-Brzezinka. Podczas II powstania śląskiego (sierpień 1920 r.) kierował strajkami generalnymi w okręgu mysłowickim i dowodził strażami ludowymi, rozbrajającymi policję niemiecką. W III powstaniu śląskim (1921 r.) doradca Naczelnej Rady Ludowej z siedzibą w Szopienicach, członek Zarządu Okręgowego Komisariatu Plebiscytowego.
W niepodległej Polsce zastępca naczelnika gminy Szopienice, prezes Izby Rzemieślniczej w Katowicach.
Prezes Okręgowego Związku byłych Więźniów Niepodległościowych na województwo śląskie, członek Związku Powstańców Śląskich, Związku Obrony Kresów Zachodnich, wiceprezes „Sokoła”.
Prezes Zarządu Głównego Związku Polskich Samodzielnych Rzemieślników i Przemysłowców oraz Oddziału Wojewódzkiego Rady Naczelnej Rzemiosła Polskiego.
Członek honorowy Towarzystwa Śpiewu „Wyspiański” i Towarzystwa „Sokół”. Mistrz honorowy Cechu Krawców w Mysłowicach i Izby Rzemieślniczej.
W 1938 r. wybrany na posła w okręgu wyborczym nr 89 (Katowice-powiat). Był członkiem klubu Obozu Zjednoczenia Narodowego.
Podczas kampanii 1939 r. 1 września brał udział w walkach z niemieckimi dywersantami na Śląsku. Następnie wyjechał do Warszawy, po czym po agresji sowieckiej z 17 września przeszedł do Rumunii. Na polecenie rządu RP we wrześniu 1940 r. odpłynął na Cypr, a stamtąd w czerwcu 1941 r. do Palestyny. W lipcu otrzymał polecenie wyjazdu do Durbanu w ołudniowej Afryce, a stamtąd do obozu polskich uchodźców w Monze. Tam przebywał do 7 stycznia 1943 r., zajmując się nauką polskich uchodźców.Potem został kierownikiem gimnazjum krawieckiego w obozie polskich dzieci ewakuowanych z ZSSR w Oudtshoorn. Po likwidacji obozu (czerwiec 1947) w styczniu 1948 r. powrócił do kraju.
Za swoja działalność w II Rzeczypospolitej prześladowany przez władze komunistyczne; został wyrzucony z mieszkania i pozbawiony pracy. Z powodu braku wykwalifikowanych rzemieślników na Śląsku oraz wstawiennictwu całego środowiska rzemieślniczego w 1950 r. objął funkcję prezesa Zakładu Doskonalenia Rzemiosła w Katowicach. Stanowisko to zajmował do 1952 r.
Członek Stronnictwa Demokratycznego oraz Związku Weteranów Powstań Śląskich.
Zmarł 25 marca 1962 r. w Katowicach i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym w Szopienicach.
Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, w PRL otrzymał złoty Krzyż Zasługi.
Żonaty z Weroniką Miłaczewską.
Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; „Monitor Polski” 1937, nr 64; Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919-1939. Słownik biograficzny t. III, Warszawa 2005.