Piotr Olewiński

Urodził się 1 stycznia 1895 r. w Kołbach pow. Pińsk. Syn Józefa Kalasantego, ziemianina, i Józefy ze Świeżyńskich.

Ukończył szkołę realną w Warszawie (1913). Następnie (do 1915) studiował na prywatnych Kursach Przemysłowo–Rolniczych.

Należał wówczas do „Petu”, z jego ramienia w 1911 r. pośredniczył w kontaktach ze skautingiem we Lwowie, a w 1912 r. był współorganizatorem drużyny skautowej w swoim gimnazjum. Podczas studiów członek „Zetu”.

Po wybuchu I wojny światowej od jesieni 1914 r. był słuchaczem tajnej Wolnej Szkoły Wojskowej przy POW. Współorganizator i przewodniczący Wydz. Rad Drużynowych.

W sierpniu 1915 r. wstąpił do baonu warszawskiego Polskiej Organizacji Wojskowej i w jego szeregach 29 sierpnia dołączył do I Brygady Legionów Polskich. Służył w niej do marca 1916 r., kiedy to został wyreklamowany z Legionów. Od listopada 1916 r. Szef Głównej Kwatery Męskiej ZHP, potem też komendant I Okręgu Stołecznego ZHP i kierownik Wydz. Prowincjonalnego Kwatery Głównej. Ponownie wstąpił do Legionów Polskich.

W następstwie kryzysu przysięgowego z lipca 1917 r. internowany przez Niemców w obozie w Szczypiornie. W 1918 r. uwolniony.

W niepodległej Polsce od listopada 1918 r. w Warszawie. Dowodził 3 komp. baonu harcerskiego. Następnie w Komisji Wojskowej Wyszkolenia Młodzieży przy Naczelnym Dowództwie WP. Jednocześnie sprawował funkcję skarbnika ZHP. Latem 1920 r., przeniesiony do służby liniowej, dowodził 10 komp. 201 pp Armii Ochotniczej. Podczas walk z bolszewikami był dwukrotnie ranny. Po wojnie przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r., z dniem 19 marca 1939 r. awansował na kpt. rez. piech.

Członek Naczelnej Rady Harcerskiej (do 1939), posiadał stopień harcmistrza RP. Studiował w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie.

Dzierżawił majątek ziemski pod Pińskiem. Prezes Wojewódzkiego Związku Kółek i Organizacji Rolnictwa Ziem Wschodnich w Brześciu nad Bugiem, członek prezydium Centralnego Związku Kółek Rolniczych w Warszawie i Państwowej Rady Rolniczej (1924–1928). W latach 1928–1934 wiceprezes Towarzystwa Organizacji i Kółek Rolniczych na Polesiu oraz Centralnego Związku Młodzieży Wiejskiej, w 1928 r. współtwórca „Siewu”.

Członek BBWR (przewodniczący Grupy Wojewódzkiej na Polesiu) oraz Związku Naprawy Rzeczypospolitej.

W 1928 r. wybrany na posła do sejmu w okręgu wyborczym nr 60 (Pińsk), był członkiem klubu BBWR. Mandat poselski sprawował do 1930 r.

W latach 1931–1934 zajmował stanowisko prezydenta m. Pińska. Następnie do wojny inspektor w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych.

W 1936 r. był członkiem Komitetu Honorowego i Komisji Ideowo–Programowej Zjazdu na 50. lecie „Zetu”. Należał do Związku Peowiaków.

W 1935 r. wybrany na senatora w województwie poleskim. Był nim do 1938 r.

Podczas II wojny światowej pracował w Radzie Głównej Opiekuńczej. Jednocześnie uczestniczył w działalności konspiracyjnej – poszukiwany przez Niemców, zamieszkał w Konstancinie.

Po wojnie był zatrudniony w Państwowych Zakładach Zbożowych w Warszawie, a następnie dorywczo w „Społem” i w wytwórni wędlin w Karczewie.

Członek Komisji Historycznej przy Kwaterze Głównej ZHP, współorganizator obchodów 50. lecia związku.

Zmarł 10 kwietnia 1962 r. w Skolimowie i tam został pochowany na Cmentarzu Parafialnym przy ul. Chylickiej.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Żonaty (od 1918) z Haliną Pawłowiczówną, a od 1946 r. z Hanną z Kobierowskich Strassburgerową, oba te małżeństwa były bezpotomne.