Piotr Paweł Górecki

Urodził się 30 czerwca 1887 r. w Zgierzu. Syn Saturnina i Marii z Wilkoszewskich.

Uczył się w gimnazjum w Piotrkowie, gdzie należał do tajnej organizacji uczniowskiej. Uczestnik strajku szkolnego (1905 r.) – należał do jego komitetu organizacyjnego. Wstąpił do PPS ps. „Pietrek”, „Podgórski”. Uczestniczył w działalności agitacyjnej. Aresztowany 10 stycznia 1906 r. przez władze rosyjskie. Zwolniony, ukończył gimnazjum, po czym wyjechał do Krakowa i Zakopanego, gdzie pracował w PPS.

Wyjechał na studia do Belgii. Od 1909 r. studiował nauki społeczne na Uniwersytecie Nouvelle w Brukseli oraz nauki przyrodnicze w Leodium.

W 1909 r. stanął na czele sekcji leodyjskiej PPS. Jeden z założycieli tow. młodzieży akademickiej „Filarecja”, oraz związku takich towarzystw pod nazwą „Unia”.

Zorganizował w Belgii Zw. Walki Czynnej i Zw. Strzelecki. Uczestnik kursu instruktorów strzeleckich w Stróży (sierpień 1913 r.).

W czasie I wojny światowej 2 sierpnia 1914 r. wysłany przez J. Piłsudskiego z pierwszym patrolem na teren Zagłębia Dąbrowskiego. Tam organizował w Zagłębiu Dąbrowskim werbunek do oddziału J. Piłsudskiego. Utworzył Legion Zagłębia Dąbrowskiego oraz Polską Organizację Narodową. Redagował pismo „Legionista Polski”. Po zajęciu Zagłębia przez wojska austro-węgierskie został aresztowany. Zwolniony, został przydzielony do Dep. Wojskowego NKN. Był kierownikiem Centralnego Biura Werbunkowego (do lata 1916 r.). Następnie pracował w Centralnym Komitecie Narodowym w Warszawie. Był członkiem redakcji „Przeglądu Porannego” i „Przeglądu Wieczornego”, przyczyniając się do ich przejścia na pozycje aktywistyczne. W lutym 1917 r. przeszedł z PPS do Partii Niezawisłości Narodowej. Działał w Komisji Porozumiewawczej Stronnictw Demokratycznych. Aresztowany przez Niemców w lipcu 1917 r., został uwięziony w warszawskiej cytadeli, a następnie w Havelbergu. Zwolniony w listopadzie, powrócił do Warszawy i kontynuował swoją działalność.

W 1919 r. był członkiem władz Stow. b. Legionistów i Bratniej Pomocy b. Żołnierzy Armii Polskiej.

W niepodległej Polsce od 1919 r. szef wydz. prasowego MSZ. Delegowany do Wilna celem zorganizowania tam agencji informacyjnej z Litwy, Rosji, Łotwy i Ukrainy. Jednocześnie sprawował funkcję zastępcy kierownika oddziału Polskiej Agencji Telegraficznej (PAT). W 1920 r. pracował jako zastępca szefa biura propagandy zagranicznej w Prezydium Rady Ministrów.

W okresie od lipca 1921 do 1929 r. był naczelnym dyrektorem PAT, po czym do grudnia 1935 r. przedstawicielem PAT w Rzymie, Berlinie i Paryżu. Prowadził tam pracę oświatową wśród polskich emigrantów. Od grudnia 1935 r. dyrektor programowy Polskiego Radia.

Pracował też w Tow. Dziennikarzy i Literatów, Kasie Przez. Dziennikarzy i Literatów, Syndykacie Dziennikarzy Polskich. Od 1938 r. członek Komisji Organizacyjnej Tow. Wiedzy Prasowej.

Podczas kampanii 1939 r. z ekipą Polskiego Radia ewakuowany do Rumunii, a potem do Francji. Tam pracował przy nadawaniu audycji dla kraju. Po upadku Francji w czerwcu 1940 r. przedostał się do Lizbony, skąd wyjechał do Brazylii. Tam utrzymywał się z prac rękodzielniczych.

Zmarł w 1968 r.

Odznaczony orderem Polonia Restituta 3 kl., Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Żonaty (od 10 V 1916) z Karoliną Kondolewicz.