Urodził się 20 października 1891 r. w Husiatynie. Syn Karola, sędziego, i Stefanii.
Ukończył gimnazjum św. Anny w Brzeżanach (1910 r.) i uzyskał absolutorium na Wydz. Prawa Uniwersytetu Lwowskiego (1917 r.).
Od 1909 r. należał (i kierował nią) do szkolnej organizacji młodzieży postępowo-niepodległościowej. Od 1913 r. członek Zw. Strzeleckiego, ukończył kurs podoficerski.
W czasie I wojny światowej od 4 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich. Początkowo służył w 1 pp LP. Był żołnierzem 2 komp. I baonu. W okresie od 10 listopada 1914 do 10 marca 1915 r. leczył się w Teplicach. Po wyleczeniu się od marca w plutonie żandarmerii I Brygady. Awansowany do stopnia st. wachm., był dowódcą ekspozytury przy 2 puł LP.
Po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w m. Talaborfalva na Węgrzech.
Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej. Walczył na froncie włoskim, po czym – skierowany pod Verdun – w drodze zdezerterował i przedostał się do Lwowa.
Od 2 listopada 1918 r. jako pchor. uczestniczył w obronie tego miasta przeciwko Ukraińcom. Należał do załogi odcinka V (Szkoła Sienkiewicza). Po wyparciu przeciwnika z miasta 25 listopada wcielony do II baonu 1 pstrz lwowskich (potem: 38 pp). Awansował na ppor. piech. W lutym 1920 r. został szefem wydz. w Dowództwie Żandarmerii Polowej Naczelnego Dowództwa. Zweryfikowany jako kpt. żand. z 1 czerwca 1919 r.
Podczas III powstania śląskiego szef wydz. w Żandarmerii Polowej. Następnie (do października 1922 r.) szef żandarmerii polowej w GO gen. S. Szeptyckiego, która zajęła przyznany Polsce teren Śląska. Następnie w 6 dyonie żandarmerii we Lwowie był kolejno dowódcą kadry, zastępcą dowódcy i dowódcą dyonu. 1 lipca 1923 r. awansował na mjr. żand. W listopadzie 1926 r. powołany na stanowisko szefa Centrali Służby Śledczej w Głównej Komendzie Policji. Przeprowadził jej reorganizację, po czym 15 listopada 1928 r. powrócił do służby w żandarmerii jako jej zastępca dowódcy. Awansowany 1 stycznia 1930 r. na ppłk. żand., był p.o. dowódcy i dowódcą Żandarmerii. 1 stycznia 1936 r. awansował na płk. żand.
Członek Zw. Legionistów Polskich. Prezes Polskiego Zw. Szermierczego, prezes Zw. Stowarzyszeń Filatelistycznych w Polsce.
Od sierpnia 1939 r. szef żandarmerii w Naczelnym Dowództwie.
Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Agresji sowieckie przekroczył granicę Rumunii i został internowany.
Po wojnie mieszkał w Polsce.
Zmarł 1 lutego 1975 r. we Wrocławiu i został pochowany w Gliwicach.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.
Żonaty (od 19 III 1935) z Wandą Nowak.
J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863-1938. Słownik biograficzny t. 3, Mińsk Mazowiecki-Warszawa-Kraków 2011; Encyklopedia Wojskowa t. I, Warszawa 1931; Lista chorych, rannych, zabitych i zaginionych legionistów do kwietnia 1915 roku, Oświęcim 1915; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; „Monitor Polski” nr 18/1931; Obrona Lwowa 1-22 listopada 1918 t. 3, Lwów 1939; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.