Urodziła się 28 marca 1888 r. w Wiśniewie, Siedleckie. Córka Piotra, ziemianina, i Zofii z Zawadzkich.
Uczyła się w gimnazjach w Siedlcach, Warszawie i Kijowie. W latach 1906–1907 studiowała na uniwersytecie w Zurychu, a następnie (do 1910) na Wydz. Przyrodniczym Uniwersytetu Sorbońskiego w Paryżu. W 1913 r. uzyskała tytuł doktora nauk geologicznych jako pierwsza Polka i jedna z pierwszych kobiet na świecie.
Od 1910 r. pracowała zawodowo jako nauczycielka w szkole prywatnej w Warszawie, a od następnego roku w szkole fabrycznej w Zawierciu.
Od 1912 r. należała do Zw. Strzeleckiego.
Po wybuchu wojny w 1914 r. wstąpiła do Legionów Polskich. W latach 1915–1916 pracowała w Lidze Kobiet w Zakopanem.
W 1918 r. podjęła pracę w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Od 1919 r. pracowała jako adiunkt w bibliotece Państwowego Instytutu Geologicznego. W latach 1919–1920 r. brała aktywny udział w pracach plebiscytowych na Śląsku (działaczka Komitetu Obrony Śląska). W latach 1929–1930 wykładała geografię fizyczną w Wolnej Wszechnicy Polskiej. Wiceprzewodnicząca Rady Głównej Polskiego Tow. Krajoznawczego i w tym też czasie (1926–1930) była redaktorką odpowiedzialną pisma Ziemia. Autorka licznych prac specjalistycznych.
Przewodnicząca Rady Polek, należącej do Międzynarodowej Rady Kobiet w Brukseli.
W 1935 r. została senatorem RP, powołanym przez Prezydenta RP. Funkcję tę piastowała do 1938 r.
Od 1937 r. była wiceprzewodniczącą Klubu Demokratycznego w Warszawie i współorganizatorką Stronnictwa Demokratycznego.
Członek Polskiego Tow. Geograficznego (od 1918), i Polskiego Tow. Geologicznego, członek Zw. Bibliotekarzy Polskich, komisji geograficznej Polskiej Akademii Umiejętności oraz Society of Women Geographers (od 1918).
Podczas II wojny światowej pracowała w bibliotece Państwowego Instytutu Geologicznego. Zajmowała się legalizacją i zakwaterowaniem Żydów, współpracowała z Biurem Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK. Ukrywała archiwum Zw. Bibliotekarzy Polskich.
Od 1944 r. była kierowniczką wydz. bibliotek w Polskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego.
Od maja 1945 r. pracowała w Biurze Prac Kongresowych Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Jako kartograf uczestniczyła w wytyczaniu polskiej granicy zachodniej na konferencji w Poczdamie. W latach 1945–1948 była też radną m.st. Warszawy. W 1950 r. przeszła na emeryturę.
Zmarła 1 lipca 1969 r. podczas wycieczki statkiem z Warszawy do Gdańska. Pochowana na cmentarzu na Powązkach w Warszawie kwat. T.
Odznaczona złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości, w PRL otrzymała order Sztandaru Pracy 1 kl., order Odrodzenia Polski 5 kl. oraz złoty Krzyż Zasługi po raz drugi i trzeci.
Zamężna (od 7 XI 1913) z Albinem Janem Fleszarem (zob.), miała z nim syna Mieczysława (29 X 1915–24 III 1973), ekonomistę, geografa, prof. dr. hab.
Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; „Monitor Polski” nr 64/1931; Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939. Słownik biograficzny t. II, Warszawa 2000; Wierna służba. Wspomnienia uczestniczek walk o niepodległość 1910–1915, Warszawa 1927.