Urodził się 16 sierpnia 1895 r. w Żyrardowie. Syn Aleksandra Bonifacego i Heleny z Winklerów.
W czasie I wojny światowej w II Korpusie Polskim na Ukrainie. Uczestnik bitwy z Niemcami pod Kaniowem (11 maja 1918).
Po 1918 r. w WP. Zweryfikowany jako por. uzbr. z 1 maja 1920, służył w Zbrojowni nr 3 w Poznaniu (1923, 1924) oraz nr 2 w Warszawie (1928). W 1932 r. oficer w Wojskowych Zakładach Zaopatrzenia Uzbrojenia. Awansowany 1 stycznia 1935 r. na kpt. uzbr., wiosną 1939 r. był głównym rzeczoznawcą Centrum Odbioru Materiałów Uzbrojenia w Kierownictwie Zaopatrzenia Uzbrojenia.
Podczas kampanii 1939 r. po 17 września przekroczył granicę. Przedostał się do Francji, gdzie został referentem uzbrojenia w MSWojsk. Dalsze jego losy są bliżej nieznane.
Po wojnie zamieszkał w Kanadzie. Awansował na mjr. uzbr.
Zmarł 5 lipca 1979 r. w Toronto.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, złotym Krzyżem Zasługi z mieczami i srebrnym Krzyżem Zasługi.
Żonaty, miał syna Aleksandra (zm. 2012).
„Monitor Polski” nr 167/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.