Urodził się 28 lutego 1898 r. w Seredynkach, Tarnopolskie. Syn Alfreda i Józefy z Sas-Dubanowiczów.
W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Służył w formacjach pozapułkowych, uzyskując stopień st. szer.
Od 1918 r. w WP. Brał udział w walkach z Ukraińcami w rejonie Lwowa (1918-1919).
W niepodległej Polsce podoficer zawodowy. W 1931 r. posiadał stopień st. ogn., potem awansował na chor. Służył w kwatermistrzostwie 24 pal.
Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 052/4 z 27 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i brązowym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na ppor.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 218/1931; J. S[nitko] R[zeszut], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 4/1994.