Roman Gliniecki

Urodził się 18 września 1884 r. we Lwowie. Syn Bolesława i Felicji z Knapów.

W latach 1896-1906 uczęszczał do gimnazjum filologicznego w Stryju. Po jego ukończeniu w latach 1907-1908 odbył obowiązkową służbę wojskową w armii austro-węgierskiej w charakterze jednorocznego ochotnika w 2 part fortecznej w Krakowie. Następnie od 1909 r. studiował w Akademii Górniczej w Leoben w Belgii, uzyskując dyplom inżyniera.

Tam też należał do Polskich Drużyn Strzeleckich oraz tajnej Armii Polskiej. 11 maja 1913 r. mianowany podoficerem kadetem.

W czasie I wojny światowej od 3 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich ps. „Korab”. Przydzielony do 11 komp. strzeleckiej, 24 sierpnia przeszedł do organizowanej artylerii legionowej. Od 25 września był zastępcą dowódcy 2 baterii. 29 września mianowany chor. art., a 13 listopada – ppor. art. Razem z baterią uczestniczył w walkach w Karpatach. Ranny w nogę, wobec choroby płuc kilkakrotnie otrzymywał urlop. Leczył się też w szpitalu w Wiedniu. Od 22 września 1915 r. do 3 września 1916 r. dowodził baterią szkolną w Kaiser Eberdorf pod Wiedniem. Następnie do 9 lipca 1917 r. dowódca 1 baterii 1 part LP, 1 listopada 1916 r. awansował na por. art. Brał udział w II kursie Szkoły Strzeleckiej Artylerii w Rembertowie (17-31 stycznia 1917 r.). Od 9 lipca do 30 sierpnia dowodził I dyonem artylerii.

Po kryzysie przysięgowym w Polskim Korpusie Posiłkowym. Początkowo kierował kursem wyszkolenia artylerii (30 sierpnia-1 października 1917), a następnie dowodził baterią armat. Podczas przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą został wzięty do niewoli przez Austriaków. Przebywał w obozie internowanych na Węgrzech, był oskarżonym w procesie legionistów w Marmaros-Sziget (8 czerwca-30 września 1918). Po abolicji procesu wyjechał do Warszawy i 25 października wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. 8 listopada mianowany przez Radę Regencyjną kpt. art. z dniem 12 października.

Początkowo (do 21 stycznia 1919 r.) był szefem sztabu Okręgu Wojskowego X (lub naczelnikiem kancelarii Okręgowej Komendy Uzupełnień w Lublinie), po czym został szefem sekcji artylerii DOGen Łódź (21 stycznia-28 lutego 1919 r.). Przeniesiony do służby liniowej, uczestniczył w walkach z Ukraińcami jako dowódca dyonu artylerii ciężkiej, potem przydzielony do dyspozycji dowództwa Frontu Wołyńskiego. Od 12 czerwca do 18 sierpnia sprawował funkcję zastępcy szefa sztabu Generalnego Inspektoratu Artylerii, po czym do 20 kwietnia 1920 r. – szefa sekcji artylerii w dowództwie Frontu Litewsko-Białoruskiego. Ze względu na stan zdrowia przebywał na urlopie kuracyjnym; awansowany 1 czerwca na mjr. art., z tym też dniem objął funkcję zastępcy szefa, a 16 sierpnia szefa sekcji uzbrojenia Naczelnego Dowództwa.

Po zakończeniu wojny od 15 marca do 15 września 1921 r. był szefem sekcji uzbrojenia Dep. Artylerii MSWojsk, po czym do 30 września członkiem komitetu naukowego tegoż dep. 30 września awansowany na ppłk. art. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r., do 26 stycznia 1925 r. kierował referatem organizacyjno-mobilizacyjnym uzbrojenia w Generalnym Inspektoracie Artylerii. Od 26 stycznia 1925 do 6 czerwca 1926 r. służył, początkowo jako zastępca, a od 17 listopada 1925 r. jako dowódca, w 1 pan. Podczas przewrotu majowego wykazał niezdecydowanie, ostatecznie pozostał neutralny. W związku z tą postawą zdjęty z dowództwa pułku, do 1 lipca pozostawał w dyspozycji szefa Dep. Artylerii MSWojsk; od 1 lipca do 1 października przebywał na kursie dowódców pułków w Szkole Strzelniczej Artylerii. Następnie aż do 2 czerwca 1927 r. pozostawał na urlopie kuracyjnym, w końcu został komendantem Obozu Ćwiczebnego w Brześciu nad Bugiem.

Tam też zmarł 1 kwietnia 1929 r.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych, pośmiertnie otrzymał Krzyż Niepodległości.

Żonaty z Bronisławą Zepińską.