Urodził się 21 kwietnia 1889 r. w Rzeszowie. Syn Jana, urzędnika, oraz Karoliny z Gorylskich. Brat Stanisława (zob.).
Uczył się w szkole powszechnej w Kołomyi, a potem w gimnazjum w Bochni, gdzie w 1907 r. uzyskał maturę. Następnie do 1912 r. studiował historię, filozofię, geografię, filologię i archeologię na Wydz. Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując 25 lutego 1918 r. doktorat.
W latach 1909-1912 pracował jako aplikant w Archiwum Akt Dawnych w Krakowie, zaś po ukończeniu studiów był asystentem seminarium historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego.
W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. W składzie 2 pp LP brał udział w kampanii karpackiej. Był elewem w szkole podchorążych LP w Kamieńsku (14 stycznia-14 maja 1915). Po utworzeniu 6 pp LP przydzielony do tego pułku. Z dniem 9 sierpnia 1915 r. mianowany chor. piech. W pułku odbył kampanię wołyńską. Chory, na początku sierpnia 1916 r. przebywał w szpitalu twierdzy nr 1 w Krakowie. Od 6 kwietnia do 4 czerwca 1917 r. kierował Powiatowym Urzędem Zaciągu w Turku. Superarbitrowany w Krakowie (16 lutego 1918), został uznany za czasowo niezdolnego do służby z urlopem przyznanym na sześć miesięcy.
W WP zapewne czynnie nie służył. Zweryfikowany jako ppor. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.
Od 1918 r. był adiunktem w Archiwum Akt Dawnych w Krakowie (do 1921 r.). Jednocześnie pracował na Uniwersytecie Jagiellońskim – do 1920 r. był asystentem seminarium historycznego, zaś do 1922 r. docentem katedry historii gospodarki powszechnej i Polski. W 1922 r. został prof. nadzwyczajnym oraz kierownikiem katedry historii gospodarki średniowiecznej (do 1939 r.). W 1929 r. otrzymał tytuł prof. zwyczajnego. Od 1930 r. do wojny wykładał także w Akademii Handlowej w Krakowie. W latach 1922-1926 redagował „Wiadomości Numizmatyczne i Archeologiczne”.
Podczas II wojny światowej brał udział w tajnym nauczaniu na terenie Lwowa (1939-1944) oraz pracował w Ossolineum.
Po zakończeniu wojny podjął pracę na Uniwersytecie Jagiellońskim jako kierownik katedry historii gospodarczej i społecznej (do 1952 r.). Następnie kierował katedrami historii Polski feudalnej (1952-1957) i historii Polski do XV w. (1957-1960). Równolegle w latach 1949-1957 wykładał historię polskiego średniowiecza w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Był także (1946-1948) redaktorem „Kwartalnika Historycznego”. Za prace historyczne dotyczące Śląska otrzymał nagrodę państwową II stopnia.
Był członkiem PAU: sekretarzem II wydziału (1952), przewodniczącym komisji historycznej (1949-1952), jak również prezesem honorowym oddziału krakowskiego Polskiego Tow. Historycznego.
Zmarł 17 kwietnia 1964 r. w Krakowie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Rakowickim kwat. IIB.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i trzykrotnie Krzyżem Walecznych, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 4 kl.
Posiadał doktorat honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego.
Biogramy uczonych polskich cz. I Nauki społeczne, zesz. 1, Wrocław 1983; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny t. 2, Warszawa 2006; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917; „Monitor Polski” nr 235/1933; U. Perkowska, Uniwersytet Jagielloński w latach I wojny światowej, Kraków 1990; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerów rezerwy 1934; VII Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916.