Roman Józef Brenner

Urodził się 6 września 1894 r. w Wielkiej Solichej koło Starokonstantynowa. Syn Konstantego i Julii.
W czasie I wojny światowej w składzie 1 komp. borysławskiej 23 sierpnia 1914 r. wyruszył do Krakowa, gdzie wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 1 pp LP, a następnie w 3 baterii 1 part LP. W następstwie kryzysu przysięgowego z lipca 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej.
Od listopada 1918 r. w WP. Brał udział w walkach z bolszewikami.
Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., w 1922 r. przeszedł do artylerii. Po przeszkoleniu przydzielony do 13 pap. Z dniem 15 sierpnia 1924 r. awansował na kpt. art. W okresie od 1 kwietnia do 31 sierpnia 1925 r. przebywał na kursie dowódców baterii w Szkole Strzelania Artylerii w Toruniu. Po jego ukończeniu sprawował funkcję dowódcy baterii. W styczniu 1929 r. został oficerem ordynansowym I zastępcy szefa Administracji Armii. Przeniesiony 1 czerwca 1931 r. do Biura Personalnego MSWojsk, od kwietnia 1932 r. służył w 1 pan. Ukończył kurs dowódców dyonów w Centrum Wyszkolenia Artylerii i 1 stycznia 1933 r. awansował na mjr. art. Od czerwca 1933 r. dowodził dyonem 5 pal. W kwietniu 1935 r. przeniesiony do 7 pal, od 29 maja był jego kwatermistrzem. Od 8 kwietnia 1938 do 15 marca 1939 r. dowodził I dyonem. Jednocześnie (14 stycznia 1938-4 stycznia 1939) p.o. zastępcy dowódcy pułku. W końcu marca 1939 r. został dowódcą II dyonu 23 pal.
Na jego czele wziął udział w kampanii 1939 r. Walczył m.in. w obronie Śląska i na Lubelszczyźnie. Po kapitulacji oddziałów Armii „Kraków” w rejonie Tomaszowa Lubelskiego (20 września) dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał przez cały okres wojny. Uwolniony, powrócił do kraju.
Zmarł 7 sierpnia 1979 r. i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Brzegu.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.