Roman Łączyński

Urodził się 11 września 1896 r. w Dąbrowie koło Tarnowa. Syn Władysława i Karoliny.

Ukońzył szkołę realną w Śniatyniu.

Od 1913 r. należał do Drużyny „Sokoła” w tym mieście.

W czasie I wojny światowej od 15 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionie Wschodnim. Po jego rozwiązaniu w trzeciej dekadzie września 1914 r. przydzielony do 3 pp LP. Następnie w I Brygadzie. Służył w oddziale telefonicznym.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W składzie 3 pp LP brał udział w przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918). Po dołączeniu do II Korpusu Polskiego na Ukrainie w stopniu plut. służył w oddziale telefonicznym 15 psp. Brał udział w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja). Po kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli, w której przebywał do 1 grudnia. Po powrocie z niewoli internowany przez Ukraińców.

Uwolniony, od 5 maja 1919 r. pełnił służbę w 4 DStrz gen. Lucjana Żeligowskiego. Brał udział w walkach z Ukraińcami i bolszewikami.

W czerwcu 1921 r. jako ppor. łączn. służył w 1 baonie zapasowym telegraficznym. Zweryfikowany jako por. łączn. z 1 czerwca 1919 r., służył w 2 płączn. Awansowany z dniem 15 sierpnia 1924 r. na kpt. łączn., co najmniej od 1924 do 1928 r. pełnił służbę w oddziale szkolnym Obozu Szkolnego Wojsk Łączności. Awansowany 1 stycznia 1931 r. na mjr. łączn., w 1932 r. dowodził łącznością 23 DP. Awansowany 19 marca 1939 r. na ppłk. łączn., był wówczas kierownikiem referatu inspekcji wydziału wyszkolenia Dowództwa Wojsk Łączności MSWojsk. W maju objął stanowisko szefa łączności Okręgu Korpusu nr VII.

Podczas kampanii 1939 r. szef służby łączności Armii „Poznań”. Brał udział w bitwie nad Bzurą i w obronie Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej m.in. w oflagu VII A w Murnau. Uwolniony 29 kwietnia 1945 r. przez oddziały alianckie.

Zmarł w 1979 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.