Roman Ufel

Urodził się 28 lutego 1887 r. we wsi Strzegowa pow. Olkusz. Syn Jana i Agnieszki z Ziębińskich.

W 1903 r. zamieszkał w Sosnowcu i podjął pracę w fabryce włókienniczej C.G. Schoen na Środulce.

Od 1904 r. należał do PPS, a potem też w jej OB. Należał do jednej z „szóstek” bojowych. W latach 1906-1907 członek OKR PPS Zagłębia Dąbrowskiego. Aresztowany w październiku 1907 r. przez władze rosyjskie, w maju 1909 r. został skazany na cztery lata katorgi. Przez rok więziony w Warszawie na Mokotowie, a potem zesłany w głąb Rosji. Po odbyciu kary otrzymał zakaz powrotu do kraju. W 1914 r. przedostał się z Syberii do Krakowa, gdzie wznowił działalność niepodległościową.

W czasie I wojny światowej w sierpniu 1914 r. wspierał oddziały strzeleckie J. Piłsudskiego. W 1915 r. skierowany do pracy partyjnej w Zagłębiu Dąbrowskim, wspólnie z Aleksym Bieniem brał udział w odbudowie organizacji PPS. Uczestniczył w organizowaniu „Milicji Socjalistycznej” i Pogotowia Bojowego PPS, a w 1918 r. w rozbrajaniu okupantów.

W niepodległej Polsce mieszkał w Sosnowcu. Był działaczem PPS – wchodził w skład OKR Zagłębia Dąbrowskiego, z ramienia partii był radnym miejskim (1918-1930) oraz ławnikiem Magistratu (1928-1930).

Pracował jako urzędnik w Kasie Chorych w Sosnowcu (1918-1939).

Członek zarządu Tow. „Dom Ludowy”. Organizował klasowy Zw. Pracowników Ubezpieczalni Społecznej w Zagłębiu Dąbrowskim i sprawował funkcję jego przewodniczącego.

Należał do Stow. b. Więźniów Politycznych (członek Zarządu Głównego i Zarządu Okręgowego, przejściowo jego przewodniczący).

W 1939 r. należał do organizatorów „trójek” dywersyjnych w ramach akcji „Okrzeja-Odra”.

Podczas II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej. Był przewodniczącym okręgowej egzekutywy PPS-WRN w Zagłębiu Dąbrowskim.

Zmarł 20 października 1944 r. w Będzinie.