Romuald Bielski

Urodził się 14 lipca 1899 r. w m. Stare koło Połtawy na Ukrainie. Syn Leonarda i Marii z Krasuckich. Brat Karola (zob.).

Od 1912 r. uczył się w szkole realnej Tow. Wzajemnej Pomocy Subiektów w Odessie i w 1919 r. uzyskał maturę.

Od 1917 r. należał do ZHP, „Sokoła”, Tow. Przyjaciół Żołnierza i POW.

4 kwietnia 1919 r. wstąpił do 4 DStrz gen. Lucjana Żeligowskiego. Służył w komp. inżynieryjnej. W jej składzie w czerwcu 1919 r. powrócił do kraju i brał udział w walkach z Ukraińcami. 30 sierpnia awansował na plut. 11 września skierowany do Kościuszkowskiego Obozu Szkolnego Saperów w Warszawie, był szefem kreślarni. Od 5 października uczył się w Szkole Podchorążych Saperów. Ukończył ją 22 marca 1920 r. 10 kwietnia objął stanowisko dowódcy kolumny narzędzi saperskich 2 komp. zapasowej 2 psap. 11 maja został zastępcą dowódcy II plut. tej komp., a 20 czerwca II adiutantem i kierownikiem ewidencji 2 baonu zapasowego saperów. 1 sierpnia mianowany ppor. sap., 10 września objął funkcję referenta oświatowego tego baonu.

Po zakończeniu wojny od 22 czerwca 1921 r. pełnił obowiązki dowódcy kadry baonu zapasowego 2 psap. 14 października został oficerem ewidencyjnym pułku, a 1 maja 1922 r. adiutantem pułku. Awansowany 1 kwietnia 1922 r. na por. sap. 5 lipca 1923 r. objął stanowisko oficera mobilizacyjnego 2 psap. Już 25 września został przydzielony do 1 komp. XXVII baonu saperów, zaś 15 lutego 1924 r. oddelegowano go do Oddz. IV DOK nr II. 28 lutego powrócił do komp., której 24 czerwca został dowódcą. Od 2 lipca był pomocnikiem wykładowcy na kursie dla oficerów DOK nr II. Po jego ukończeniu 27 września powrócił do komp. 12 kwietnia 1925 r. przeniesiony do 3 komp. XIII baonu saperów, już 20 kwietnia został odkomenderowany do kwatermistrzostwa z zadaniem opracowania mobilizacyjnej części planu „Z”. 2 sierpnia mianowany instruktorem PW na obozie w Węgierskiej Górce. Po zakończeniu obozu powrócił do komp. 8 stycznia 1926 r. mianowano go adiutantem 2 psap. Funkcję tę sprawował do 18 października, kiedy objął dowództwo plut. łączn. Od 4 kwietnia 1927 r. ponownie adiutant pułku. 8 listopada przeniesiony do 2 komp. III baonu saperów, 6 lipca 1928 r. został odkomenderowany do dyspozycji szefa saperów do prac specjalnych. 13 października powrócił do komp. 28 października powierzono mu też stanowisko referenta historii pułku. 1 sierpnia 1929 r. mianowany dowódcą plut. łączności, przejściowo (25 września-24 października) był oddelegowany do Szefostwa Saperów MSWojsk. Następnie powrócił do 2 baonu saperów (b. 2 psap). Od 11 lutego 1930 r. był zastępcą komendanta parku, a od 7 czerwca dowódcą plut. łączności. 1 września 1931 r. objął stanowisko komendanta parku saperów. Z dniem 1 stycznia 1932 r. awansował na kpt. sap. Ponownie (22 lutego-15 sierpnia 1932) oddelegowany do dyspozycji szefa saperów MSWojsk. Następnie powrócił do baonu, w którym 1 października 1933 r. został dowódcą 1 komp. Potem (od 31 stycznia 1934 r.) w dyspozycji szefa saperów MSWojsk, 2 maja powrócił na zajmowane poprzednio stanowisko. Odbył staż w 15 pp (od 22 sierpnia 1935 r.) i 14 września objął dowództwo komp. saperów. 14 maja 1936 r. został kierownikiem referatu przemysłu wojennego w Dowództwie Saperów MSWojsk. Awansowany 19 marca 1939 r. na mjr. sap.

Podczas kampanii 1939 r. był kierownikiem zapasów w Dowództwie Saperów w sztabie Naczelnego Wodza. 18 września przekroczył granicę Rumunii i został internowany. W styczniu 1940 r. przedostał się do Francji. Powołany do służby czynnej, był oficerem Szefostwa Saperów MSWojsk. Po upadku Francji 25 czerwca znalazł się na terenie Wlk. Brytanii. Tam był kierownikiem referatu w Szefostwie Motoryzacji i Broni Pancernej, a następnie w sztabie 1 Korpusu Polskiego. Od 20 lipca 1942 r. oficer sztabu 2 Korpusu Polskiego. 17 grudnia 1943 r. przeniesiony do dyspozycji Oddz. VI Sztabu NW, był na terenie Włoch przygotowywany do pracy konspiracyjnej. Zrzucony 29/30 maja 1944 r. do kraju, pozostawał w dyspozycji wydz. broni szybkich Oddz. III Komendy Głównej AK ps. „Bej”. Z dniem 30 maja awansował na ppłk. sap.

Zapewne poległ podczas powstania warszawskiego w 1944 r.