Romuald Froński

Urodził się 22 stycznia 1898 r. w Kipieczce (?), Tarnopolskie. Syn Franciszka i Klaudii z Lindtnerów (Linttnerów?).

Uczeń seminarium nauczycielskiego.

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Służył w 10 komp. 6 pp LP. Podczas walk na Wołyniu w październiku 1915 r. został ranny. Do 29 grudnia przebywał w Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku, a potem leczył się w Piszczanach. Później powrócił do pułku.

Po kryzysie przysięgowym w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w 3 pp LP. Brał udział w przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918). Następnie w II Korpusie Polskim. Uczestniczył w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja). Po kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli niemieckiej.

Przebywał w obozie w Güstrow w Meklenburgii. Po siedmiu miesiącach zbiegł do Warszawy, a stamtąd przedostał się do Lwowa.

Wstąpił do WP. Początkowo służył w stacji zbornej w Tarnopolu. Następnie w Nowogrodzkim pstrz brał udział w walkach z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim. Ranny w rękę i bok. Po wyleczeniu się z ran przydzielony do baonu zapasowego 10 pp. Po wojnie przeniesiony do rezerwy.

W 1924 (?) r. powołany do służby czynnej. Pełnił ją w 6 pp leg. Uzyskał stopień sierż. We wrześniu 1925 r. został ciężko ranny w wyniku wybuchu, stracił prawą nogę oraz lewą rękę i lewe oko.

Jako inwalida mieszkał we Lwowie.

Zmarł po 1935 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.