Urodził się 25 stycznia 1897 r. w Różanie pow. Maków Mazowiecki. Syn Stanisława i Walentyny z Nowickich.
Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Jako ppor. kaw. odbył kampanię wojenną 1920 r. w 7 puł.
Zweryfikowany jako por. kaw. z 1 czerwca 1919, był oficerem tego pułku. 5 października 1924 r. przeniesiony do KOP, od 1925 r. był dowódcą szw. KOP „Mizocz”. Awansowany 1 stycznia 1928 r. na rtm. kaw., od 16 lipca 1929 do 31 marca 1930 r. dowodził szw. KOP „Stołpce”. Następnie w 5 puł. W 1932 r. już ponownie w 7 puł. Awansowany 19 marca 1938 r. na mjr. kaw., wiosną 1939 r. był oficerem mobilizacyjnym pułku. Od 24 sierpnia (?) jego kwatermistrz.
Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Ranny 26 września w starciu z Sowietami, 29 września został aresztowany przez nich w rejonie Sambora. Więziony w tamtejszym więzieniu (początkowo przebywał w szpitalu więziennym), na podstawie listy nr 056/3 z 5-9 maja 1940 r. został wywieziony do Kijowa.
Wkrótce potem został tam zamordowany.
Odznaczony trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi,.
Żonaty z Krystyną N., miał z nią córkę.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie, jest wymieniony na tablicy ofiar w kościele pw św. Katarzyny w Zamościu.
L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; Z. Godyń, Straty spośród kawalerzystów i pancernych z rąk sowieckich w II wojnie światowej, Londyn 1976; „Monitor Polski” nr 131/1933; Rocznik oficerów kawalerii 1930; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; K. Szczypiorski, Ułani Lubelscy, Warszawa 2010; Ukraiński ślad Katania, Warszawa 1995.