Rudolf Brachaczek

Urodził się 1 kwietnia 1895 r. w Starym Mieście koło Cieszyna. Syn Józefa i Joanny ze ze Szpandelów. Ukończył gimnazjum w Cieszynie. W czasie I wojny światowej 15 marca 1915 r. powołany do armii austro-węgierskiej, ukończył szkołę oficerską i został przydzielony do 100 pp. Dowodził plut. Awansowany 1 czerwca 1916 r. na chor. piech. i skierowany do 56 pp, jako dowódca plut. uczestniczył w działaniach frontowych. Ranny w pierś. Po rekonwalescencji 26 września 1916 r. został dowódcą oddziału szturmowego. Ukończył kurs dla dowódców komp. i 1 marca 1917 r. awansował na por. piech. Ciężko ranny w nogę w czerwcu 1918 r. na froncie włoskim. Do końca działań wojennych przebywał w szpitalu. Od końca grudnia 1918 r. w WP. Służył w I baonie 10 pp. Jako dowódca komp. uczestniczył w walkach z Czechami, a potem Ukraińcami i bolszewikami. W listopadzie 1919 r. przeniesiony do rezerwy i skierowany do prac plebiscytowych na Górnym Śląsku. W latach 1920-1921 uczestniczył w przygotowaniach i w przeprowadzeniu kampanii plebiscytowej oraz powstań śląskich. W październiku 1920 r. awansował na kpt. piech. Zweryfikowany jako kpt. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r. W latach 1920-1921 uczył się w Akademii Handlowej w Krakowie. Po jej ukończeniu poświęcił się pracy w bankowości. W latach 1923-1927 kierował działem wekslowym w oddziale Banku Małopolskiego w Bielsku-Białej, a potem (do września 1939 r.) wydz. Banku Gospodarstwa Krajowego w Katowicach. W 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wywieziony na podstawie listy nr 029/1 z 13 kwietnia 1930 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim. Odznaczony złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na mjr. Żonaty, miał córkę Halinę i syna Zdzisława. Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.