Rudolf Burda

Urodził się 27 listopada 1877 r. w Krakowie. Syn Bartłomieja i Anny z Korwin-Flasińskich.
Ukończył szkołę wydziałową i kursy malarskie.
W1897 r.założył i do 1899 r. kierował tajną organizacją „Wolni Bracia” w Krakowie. Działacz PPSD na Śląsku, w Karwinie, Orłowej, Morawskiej Ostrawie, następnie do 1902 r. był sekretarzem organizacji zawodowej w Borysławiu.
W latach 1902-1910 pracował jako dyrektor Kasy Chorych w Rzeszowie, a w latach 1910-1914 jako sekretarz Kasy Chorych w Przemyślu.
Tam w 1910 r. był założycielem i do wojny komendantem oddziału Zw. Strzeleckiego.
W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Służył jako dowódca plut. w 11 komp. 2 pp LP. 29 września 1914 r. mianowany chor. piech., następnego dnia wyruszył na front w Karpaty. Ranny w listopadzie, w 1915 r. był oficerem placu w Piotrkowie, a latem tego roku oficerem werbunkowym w Olkuszu (formalnie od 6 października). Stanowisko to zajmował do lipca 1916 r. (formalnie do 27 sierpnia). Później przydzielono go do Komendy Grupy LP. Po krótkim okresie służby w komp. uzupełniającej nr 2 został adiutantem Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku. 1 kwietnia 1917 r. awansował na ppor. piech.
Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Huszt, a potem w Szeklencze i w Marmaros-Sziget.
Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej. Walczył na froncie włoskim. Następnie powrócił do kraju.
Od 7 listopada 1918 r. komendant obwodu przemyskiego POW. Następnie w WP. Służył w Dowództwie Obozu Warownego Przemyśl (do 1922 r.). W sierpniu 1920 r. awansował na kpt. piech. (z dniem 1 kwietnia).
Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., z dniem 15 sierpnia 1924 r. awansował namjr. piech. Od 1922 r. służył w 71 pp. Dowodził komp., potem baonem, był też adiutantem pułku. W 1924 r. objął stanowisko komendanta placu w Łomży. Od 1 maja do września 1925 r. odkomenderowany do PKU w Pułtusku. Następnie oficer PW w 71 pp i od 23 maja 1927 r. oficer PW w 38 pp. 31 marca 1928 r. przeniesiony w stan spoczynku.
W 1928 r. wstąpił do PPS d. Frakcji Rewolucyjnej, potem należał do BBWR.
W 1928 r. wybrany na posła do Sejmu RP z listy BBWR w okręgu wyborczym nr 49 (Sambor) oraz ponownie w 1930 r. w okręgu nr 47 (Rzeszów). Mandat poselski sprawował do 1935 r.
W latach 1928-1930 prezes Zw. Strzeleckiego w Przemyślu. Piastował też mandat radnego tego miasta.
Od 1 lipca 1937 r. dyrektor Ubezpieczalni Społecznej w Nowym Sączu. Należał do grona wieloletnich współpracowników i współredaktorów „Naprzodu”, „Polski Zbrojnej” oraz „Ilustrowanego Kuriera Codziennego”.
Działacz organizacji kombatanckich: od 1937 r. był wiceprezesem Zw. Legionistów Polskich i prezesem zarządu powiatowego Federacji Polskich Zw. Obrońców Ojczyzny.
Zmarł 17 marca 1962 r. w Nowym Sączu. Pochowany na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym kwat. 11.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.
Żonaty (od 1902 r.) z Teodorą Noach-Hubecką.