Bojownikom niepodległości

Rudolf Ferdynand Joch

(1901–po 1945)

Urodził się 26 lutego 1901 r. w Tarnopolu. Syn Antoniego i Marii z d. Hiślim (?).

Człónek POW.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty i z dniem 1 sierpnia 1922 r. został mianowany ppor. piech. Przydzielony do 25 pp. Przeniesiony do artylerii, co najmniej od 1924 r. pełnił służbę w 3 pap. Awansowany 1 sierpnia 1924 r. na por. art., a 1 stycznia 1935 r. na kpt. art. Wiosną 1939 r. był dowódcą szkoły podoficerskiej i jednocześnie 3 baterii 6 dak.

Podczas kampanii 1939 r. dowodził 3 baterią 6 dak. W składzie Podolskiej BK brał udział w bitwie nad Bzurą. 20 września z resztkami dyonu przedostał się do Warszawy i z tym też dniem został jego dowódcą. Po reorganizacji od 23 września zastępca dowódcy 7 dak w improwizowanej Zbiorczej BK. Brał udział w obronie Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej m.in. w oflagu XI B w Braunschweig i II C w Woldenbergu.

Zmarł po 1945 r.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Źródła

P. Bauer, B. Polak, Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939, Poznań 1983; L. Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Warszawa 1985; „Monitor Polski” nr 258/1933; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; P. Zarzycki, Artyleria konna w 1939 roku, Warszawa 2007.