Urodził się 27 września 1887 r. w Mokrzyszowie (obecnie część Tarnobrzega). Syn Andrzeja i Katarzyny z Kalinków. Brat Wincentego (zob.).
Oficer zawodowy armii austro-węgierskiej. Służył w 3 part fortecznej w Przemyślu. 1 września 1911 r. awansował na por. art. W 1914 r. w 2 part fortecznej w Krakowie.
W czasie I wojny światowej walczył na froncie.
Od 1 listopada 1918 r. w stopniu kpt. art. w Wojsku Polskim . Służył w DOGen Kraków.
Zweryfikowany jako mjr art. z 1 czerwca 1919, w latach od 3 listopada 1922 r. przebywał na II kursie doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Awansowany z dniem 1 lipca 1923 r. na ppłk. art. Po ukończeniu szkoły 15 października 1923 r. został szefem sztabu 26 DP. Od 23 października 1925 r. zastępca dowódcy 30 pap. Od 23 maja 1927 r. dowodził 9 dak. 24 lipca 1928 r. został dowódcą 11 pap. 30 września 1935 r. przeniesiony w stan spoczynku.
W 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na płk.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie, jest patronem ulicy w Tarnobrzegu.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; „Monitor Polski” nr 217/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932.