Urodził się 24 maja 1894 r. w Wilnie. Syn Michała i Marii z Ciechanowiczów. W czasie I wojny światowej w I Korpusie Polskim w Rosji. Po demobilizacji korpusu przedostał się na Kubań i wstąpił do 4 DStrz gen. Lucjana Żeligowskiego. Służył w pułku ułanów (potem: 14 puł). Jako dowódca plut. 3 szw. walczył z Ukraińcami i bolszewikami. Wyróżnił się 25 kwietnia 1920 r. pod Białopolem, gdzy z 10 ułanami [zaatakował] nienaruszonego natarciem nieprzyjaciela, zdobywając automobil opancerzony, 15 karabinów maszynowych i 130 jeńców. Po wojnie dowodził plut. łączności pułku. Zweryfikowany jako rtm. kaw. z 1 czerwca 1919 r., w 1926 r. dowodził 1 szw. Od 11 czerwca 1927 do 26 kwietnia 1928 r. oficer ordynansowy inpektora armii gen. Mieczysława Norwida-Neugebauera. Awansowany 1 stycznia 1928 r. na mjr. kaw., następnie dowodził szw. zapasowym 14 puł. W 1930 r. sprawował funkcję inspektora Rejonowego Inspektoratu Koni w Żółkwi. Z dniem 30 kwietnia 1932 r. przeszedł w stan spoczynku. W 1939 r. zmobilizowany do WP, był inspektorem Rejonowrgo Inspektoratu Koni w Lidzie. W czasie kampanii wrześniowej po agresji sowieckiej z 17 września przedostał się do Szweccji, gdzie przebywał do 1946 r. Następnie powrócił do Polski. Mieszkał w Warszawie, gdzie od 1947 r. był prezesem tamtejszego koła pułkowego. Zmarł 29 grudnia 1975 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Powązkach. Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i czterokrotnie Krzyżem Walecznych. Był żonaty.
Dzieje Ułanów Jazłowieckich, Londyn 1988; „Monitor Polski” nr 167/1932; „Przegląd Kawalerii i Broni Pancernej” nr 81/1976; Rocznik oficerów kawalerii 1930; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; Rocznik oficerski rezerw 1934.