Ryszard Owsiany

Urodził się 14 marca 1880 r. w majątku Izabelin pow. Nowogródek. Syn Edwarda, ziemianina, i Julii z Urbanowiczów.

Pochodził ze zubożałej szlachty kresowej herbu Ostoja. Miał ośmioro braci i dwie siostry. Po ukończeniu szkoły średniej od października 1897 r. był sekretarzem sędziego śledczego w Nowogródku. Od grudnia 1898 r. pracował w majątku Szczorse pow. Nowogródek, głównie w administracji dóbr hrabiostwa Chreptowiczów-Buteniewów.

W grudniu 1901 r. powołany do służby w armii rosyjskiej. Ukończył szkołę podoficerską i oficerską. Po odbyciu służby wojskowej pracował jako zarządca majątków hr. Chreptowicza, a w roku 1910 został leśniczym na 8 000 ha lasów i plenipotentem ZG dóbr. Zamieszkał wówczas w leśniczówce Poniemoń koło Nowogródka.

W latach 1908–1914 z wyboru ziemian był członkiem przysięgłym przy Sądzie Okręgowym w Nowogródku.

Podczas I wojny światowej od listopada 1914 r. zmobilizowany do armii rosyjskiej. W sierpniu 1915 r. przeniesiony do rezerwy,  powrócił do administracji majątków. W latach 1915–1918 prowadził polską szkołę powszechną na wsi w pow. Słonimskim. Od stycznia 1916 r. służył w wileńskiej Polskiej Organizacji Wojskowej pod pseudonimem „Kłos”. Współdziałał z oddziałami lotnymi organizacji działającymi w pow. święciańskim, oszmiańskim i nowogródzkim. W kwietniu 1918 r. powrócił do majątku Szczorse.

W niepodległej Polsce od grudnia 1918 r. wspierał walczące z bolszewikami oddziały polskiej samoobrony. Aresztowany przez bolszewików, został skazany na karę śmierci. Wyroku nie wykonano dzięki wstawiennictwu miejscowej ludności. Uwolniony, opuścił tereny zajęte przez bolszewików. Od czerwca 1919 r. pracował jako urzędnik w starostwie nowogródzkim. Wobec naporu wojsk bolszewickich w lipcu 1920 r. ewakuowany na Pomorze. Zamieszkał w Toruniu, gdzie od października 1920 do czerwca 1926 r. pracował w różnych wydziałach Urzędu Województwa Pomorskiego. Inicjator powołania Komitetu Wileńskiego w Toruniu (18 grudnia 1920) i jego prezes. Komitet Wileński organizował wsparcie dla plebiscytu na Litwie Środkowej i wyborów do Sejmu wileńskiego (między innymi dojazd pociągami pomorskich Kresowian na wybory). Po plebiscycie (28 marca 1922) komitet zakończył działalność; na jego bazie powstało Stowarzyszenie Polaków z Kresów Wschodnich w Toruniu, którego był organizatorem i członkiem zarządu. Działał społecznie między innymi w Pomorskim Towarzystwie Opieki nad Dziećmi, PCK, był ławnikiem w urzędzie rozjemczym Rady Miasta, członkiem zarządu Spółdzielni Gospodarczej Urzędników Państwowych i Komunalnych oraz Spółdzielni Mieszkaniowej Oficerów i Urzędników. 1 lipca 1926 r. został przeniesiony do Warszawy, gdzie obiął stanowisko intendenta w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Stanowisko to zajmował do września 1939 r.

Po II wojnie światowej na emeryturze. Mieszkał w Zielonej Górze,  Gliwicach i Kartuzach. Zmarł 27 grudnia 1956 r. w Kobysewie, został pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Kartuzach.

Żonaty z Amelią Lewszecką, córki: Stanisława (1900–1940) zamężna Dubanowiczowa, Wanda (1901–1992) zamężna Juchniewicz, a potem Bzdęga–Gostyńską i Kurlandczyk, Regina (1906–1999) zamężna Sarnecka, Janina (1908–1993) zamężna Zejdler, Helena (1913–1993) zamężna Kowalska, syn Edward (1904–1939) – lekarz.

Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.