Urodził się 4 stycznia 1894 r. w Berdyczowie na Ukrainie. Syn Janusza i Zofii Wincentynyz Bielawskich (zob.). Brat Ignacego (zob.) i Tadeusza (zob.).
Uczył się w gimnazjum w Równem i tam w 1913 r. uzyskał maturę. Należał wówczas do tajnego kółka samokształceniowego. Po otrzymaniu matury podjął studia na politechnice w Kijowie. Był członkiem „Filarecji” oraz „Korporacji”.
W czasie I wojny światowej powołany do armii rosyjskiej. Ukończył roczną Szkołę Artylerii w Petersburgu, po czym walczył na froncie rosyjsko-niemieckim.
Po wybuchu rewolucji w Rosji wstąpił do II Korpusu Polskiego. Następnie pełnił służbę w III Korpusie Polskim. Od maja 1918 r. w POW.
W Wojsku Polskim służył jako dowodca baterii w 3 pac, a następnie w szeregach 17 pap wziął udział w walkach z bolszewikami.
Od 1921 r. pełnił służbę w Departamencie Uzbrojenia MSWojsk. Ukończył Wyższą Szkołę Techniczną Artylerii w Paryżu. Zweryfikowany jako kpt. uzbr. z 1 czerwca 1919, w 1923 r. służył w Zbrojowni nr 4 w Krakowie. Od 1924 r. pełnił służbę w Polskiej Misji Wojskowej Zakupów we Francji. Awansowany 1 lipca 1925 r. na mjr. uzbr., w 1930 r. powrócił do kraju. Objął wówczas stanowisko kierownika referatu w Departamencie Uzbrojenia MSWojsk. W 1937 r. został kierownikiem grupy odbiorczej Centrum Odbioru Materiałów Uzbrojenia w Kierownictwie Zaopatrzenia Uzbrojenia.
Podczas kampanii 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku, a potem w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 022/3 z 9 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 64/1937; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; J. S[nitko]-R[zeszut], Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 2//1991.