Stanisław Adamski

Urodził się 2 maja 1897 r. w Warszawie. Syn Antoniego i Barbary z Dylikowskich. Brat Stanisława (zob.).

Ukończył sześcioklasową szkołę techniczną w Warszawie.

W czasie I wojny światowej  od 1915 r. w POW. W składzie baonu warszawskiego Polskiej Organizacji Wojskowej 29 sierpnia dołączył do I Brygady. Służył w III baonie 1 pp LP. W październiku 1916 r. odkomenderowany do POW, był komendantem obwodu i instruktorem.

Aresztowany 10 lutego 1918 r. przez Niemców, do 8 maja był więziony. Następnie ponownie komendant obwodu POW.

W niepodległej Polsce od listopada 1918 r służył w Wojsku Polskim. 2 grudnia 1918 r. mianowany ppor. piech. Był dowódca komp. 26 pp, pododdziału w grupie gen. Zygmunta Zielińskiego, instruktorem w obozie ćwiczeń w Przemyślu (lato 1919), a potem w baonie zapasowym 23 pp. W listopadzie 1919 r. został słuchaczem Oficerskiej Szkoły Topograficznej. Latem 1920 r. przeszedł do służby liniowej w I baonie 34 pp.

Po zakończeniu działań wojennych 20 października 1920 r. ponownie podjął naukę w Oficerskiej Szkole Topograficznej. Po ukończeniu studiów (31 lipca 1921) otrzymał przydział do Wojskowego Instytutu Geograficznego. Był topografem, kierownikiem grupy kreślarskiej i od 1 stycznia 1936 r. ponownie topografem. Wiosną 1939 r. sprawował funkcję kierownika grupy topograficznej. Zweryfikowany jako por. geogr. z 1 czerwca 1919, 1 stycznia 1928 r. awansował na kpt. geogr., zaś 19 marca 1937 r. otrzymał stopień mjr. geogr.

Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 015/2 z 5–7 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie awansował (2007) na ppłk.

Żonaty z Wandą Srzednicką (zob.), miał z nią córki Halinę i Marię oraz syna Andrzeja.

Jego pamięci jest poświęcona tablica w katedrze polowej WP w Warszawie.