Stanisław Alfred Łoziński

Urodził się 11 kwietnia 1893 r. w Czortkowcu pow. Horodenka.

Uczył się w gimnazjum w Buczaczu, ukończył gimnazjum św. Anny w Brzeżanach (1913 r.).

Należał do „Zarzewia”, Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego w Brzeżanach. W latach 1911-1912 brał czynny udział w organizowaniu skautingu przy tamtejszym „Sokole”.

Po uzyskaniu matury studiował w Akademii Górniczej w Przybramie w Czechach. W 1913 r. założył tam Związek Strzelecki.

W 1914 r. podjął służbę w armii austro-węgierskiej.

W czasie I wojny światowej walczył na froncie serbskim, gdzie 5 grudnia dostał się do niewoli. Przewieziony do Włoch, a stamtąd do Francji, przebywał w obozie jenieckim w departamencie górnej Loary. wydawał pismo „Jeniec Polski”.

Zwolniony z obozu, wstąpił do Armii Polskiej we Francji. W 1918 r. ukończył szkołę podchorążych w Lamp du Buchard koło Tours. W stopniu ppor. piech. służył w sztabie I korpusu. Wiosną 1919 r. z armią powrócił do kraju.

Brał udział w walkach z Ukraińcami w Małopolsce Wschodniej. W 1920 r. jako dowodca 9 komp. 54 pp walczył z bolszewikami pod Trembowlą, Mikulińcami, Zadwórzem i Lwowem. Kontuzjowany pod Husiatynem oraz ranny pod Mikłaszowem.

W 1921 r. ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, uzyskując magisterium. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. piech. W 54 pp służył co najmniej do 1924 r. W 1928 r. pełnił służbę w Wojskowym Sądzie Okręgowym II w Lublinie, a w 1932 r. w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Toruniu. Awansowany 1 stycznia 1935 r. na mjr. aud., wiosną 1939 r. był szefem wydziału ogólnego w Gabinecie ministra SWojsk.

Dalsze jego losy są nieznane.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości.