Stanisław Babiarz

Urodził się 15 sierpnia 1900 r. w Wysokiej koło Łańcuta. Syn Michała, kościelnego, oraz Jadwigi z Majewskich.

Początkowo uczył się w gimnazjum w Łańcucie (do IV klasy), a potem przez dwa lata w szkole rolniczej w Miłocinie koło Rzeszowa.

Zapewne podczas I wojny światowej należał do POW ps. „Jan Wysocki”.

Od listopada 1918 r. w WP. Służył w 5 pp leg. W jego szeregach uczestniczył w walkach z bolszewikami.

Po zakończeniu wojny podoficer zawodowy w 5 pp leg. Od października 1921 do maja 1923 r. uzupełniał wykształcenie na wojskowych kursach maturalnych w Wilnie. Od lutego 1925 r. zajmował stanowisko szefa komp. ckm pułku. W 1926 r. podjął naukę w Oficerskiej Szkole dla Podoficerów w Bydgoszczy. Po jej ukończeniu z dniem 1 stycznia 1929 r. mianowany ppor. piech. Awansowany 1 stycznia 1931 r. na por. piech., służył w 7 pp leg. 19 marca 1937 r. otrzymał stopień kpt. piech. Wiosną 1939 r. dowodził 7 komp.

Jego losy podczas kampanii 1939 r. nie są znane. Od grudnia tego roku uczestniczył w pracy konspiracyjnej w SZP/ZWZ/AK. Początkowo dowodził III baonem 7 pp leg AK, a po aresztowaniu dowódcy tego pułku (1 lutego 1942) objął jego funkcję. Jednocześnie był komendantem VIII Samodzielnego Rejonu Okęcie Okręgu Warszawa AK. Z dniem 11 listopada 1943 r. awansował na mjr. piech.

Na tym stanowisku wziął udział w powstaniu warszawskim. Po kapitulacji oddziałów powstańczych razem z ludnością cywilną opuścił miasto. Po ucieczce z obozu przejściowego ukrywał się w Ursusie i Piastowie.

Od 1945 r. mieszkał w Buku koło Poznania, gdzie zmarł 24 listopada 1947 r. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie kwat. A-28.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.