Stanisław Bac

Urodził się 30 marca 1887 r. w Kazimierzy Wielkiej. Syn Macieja i Marii z Pieprzaków. Brat Jana (zob.).

Ukończył szkołę powszechną w Proszowicach (1898) i gimnazjum w Krakowie (1905) oraz Wydział Inżynierii Wodnej Politechniki Lwowskiej, uzyskując doktorat.

W latach 1912-1914 pracował jako asystent w Akademii Rolniczej w Dublanach.

Od 9 lipca 1908 r. należał do Drużyn Bartoszowych. We wrześniu 1909 r. wszedł w skład ich Rady Naczelnej. Organizator wielu drużyn. Był kierownikiem sekcji organizacyjnej (27 kwietnia-31 grudnia 1911 r.), komisarzem chorągwi lwowskiej, zastępcą naczelnika głównego (1911-1912) oraz naczelnikiem głównym (do 31 lipca 1914 r.).

Po wybuchu wojny w 1914 r. zarządził mobilizację Drużyn Bartoszowych, po czym wstąpił do Legionu Wschodniego. Po jego rozwiązaniu (21 września) zajmował różne stanowiska społeczne i zawodowe.

W 1918 r. należał do niepodległościowej organizacji Polskie Kadry Wojskowe.

Od 1 listopada 1918 r. uczestniczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Był referentem uzbrojenia w Naczelnej Komendzie obrony. Później służył w sztabach różnych armii i frontów. Latem 1920 r. w Małopolskich Oddziałach Armii Ochotniczej. Po wojnie przeniesiony do rezerwy. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. sap.

Od 1921 do 1926 r. był dyrektorem Miejskiej Szkoły Rzemieślniczej w Olkuszu, po czym w Wiśniowcu organizował Szkołę Rzemieślniczo-Przemysłową. Następnie (1926-1937) adiunkt w katedrze uprawy roli i roślin Politechniki Lwowskiej. W 1930 r. ukończył studia na Wydziale Rolniczo-Lasowym tej uczelni. W 1931 r. uzyskał doktorat nauk technicznych, a potem (1934 r.) habilitację na Wydziale Rolnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Był także kierownikiem działu hydrologii w Państwowym Instytucie Naukowym Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach. Od 1938 r. był wicedyrektorem instytutu. W 1938 r. zajmował stanowisko dyrektora wojewódzkiego biura Funduszu Pracy w Białymstoku.

Pracował społecznie jako prezes Towarzystwa Budowy Szkół oraz przewodniczący okręgu harcerstwa. Należał do Związku Obrońców Lwowa.

Podczas II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach Batalionów Chłopskich. Służył w placówce w Puławach.

Po wyparciu Niemców z tych terenów w latach 1944-1945 ponownie wicedyrektor Państwowego Instytutu Naukowego Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach. Był organizatorem (1945 r.) i do 1946 kierownikiem zakładu melioracji rolnych Uniwersytetu Marii Skłodowskiej-Curie w Lublinie. W latach 1946-1970 kierował katedrą melioracji i inżynierii rolnej Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu. W 1948 r. otrzymał tytuł prof. Od 1951 do 1954 r. dziekan Wydziału Inżynierii Kształtowania Środowiska i Geodezji Wyższej Szkoły Rolniczej. 30 września 1960 r. przeszedł na emeryturę.

Od 1958 r. członek korespondent, a od 1961 r. członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk.

Był członkiem m.in. Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego.

Autor ponad 130 publikacji.

Zmarł 30 maja 1970 r. we Wrocławiu i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym przy ul. Smętnej.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, dwukrotnie złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał order Sztandaru Pracy 1 kl.

Opublikował: Drużyny Bartoszowe w Legionie Wschodnim, w: Drużyny Bartoszowe 1908-1914, Lwów 1939.

Żonaty (od 24 VI 1920) z Izabelą Osmołowską, miał syna Stanisława (9 I 1929-18 VII 2013), prof. agrometeorologii.

Posiadał doktorat h.c. Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu, jest patronem auli na Wydziale Melioracji Wodnych Uniwersytetu Przyrodniczego (b. WSR) we Wrocławiu