Bojownikom niepodległości

Stanisław Badura

(1895–1943)

Stanisław BaduraUrodził się 8 maja 1895 r. w Popowicach, przysiółku Chwałowic pow. Tarnobrzeg. Syn Wawrzyńca i Agnieszki ze Smyklów.

W czasie I wojny światowej 5 czerwca 1915 r. wstąpił do Legionów Polskich. Służył w I plut. 1 komp. II baonu 5 pp LP. Ranny w głowę nad Stochodem, od 10 kwietnia 1916 r. przebywał w szpitalu w Lublinie, a potem w szpitalu twierdzy nr 4 w Krakowie. Po wyleczeniu się z ran jesienią powrócił do pułku.

Po kryzysie przysięgowym 1 października 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski. 3 listopada 1918 r. dostał się do włoskiej niewoli.

W tym też miesiącu zwolniony, wstąpił do 1 psp we Włoszech. W styczniu 1919 r. przewieziony z oddziałami do Francji, wszedł w skład 5 psp Armii Polskiej gen. J. Hallera. W jej składzie w maju powrócił do kraju. Uczestniczył w walkach z Ukraińcami w Małopolsce Wschodniej. Od maja 1920 r. walczył z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim. W 1921 r. został zdemobilizowany.

W niepodległej Polsce mieszkał w przysiółku Grudza koło Chwałowic. Pracował jako robotnik rolny.

Zmarł 23 lipca 1943 r. w Grudzy.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Źródła

J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863-1938. Słownik biograficzny t. 2, Mińsk Mazowiecki-Warszawa-Kraków 2011; „Monitor Polski” nr 6/1934; VI Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916; B. Szwedo, Słownik Legionistów Tarnobrzeskich t. I, Tarnobrzeg 2014.