Stanisław Bakalarczyk

Urodził się w 1900 r. we wsi Poturzyn pow. Tomaszów Lubelski. Syn Marcina, ekspedytora w cementowni, i Katarzyny z Taborów.

Po ukończeniu ósmego roku życia kształcił się w Seminarium Nauczycielskim w Sokalu; ukończył trzy kursy.

W czasie I wojny światowej razem z rodziną zesłany do Kazania, w 1918 r. powrócił do kraju.

Od marca 1918 r. należał do Polskiej Organizacji Wojskowej.

Po rozbrojeniu okupantów 6 listopada 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Pełnił służbę w 3 szw. 7 puł. Ranny w 1919 r.

Dnia 16.VIII. 1920 r. podczas ataku 3-go śpieszonego szw. 7 P.U.pod d-twem ppor. Rakowskiego Bronisława, szwadron ten zaszedłszy na skrydło i tyły npl. zajął Cyców i Wólkę Cycowską, odpierając wraz z innymi szwadronami 7p.U. 3 pułku piech. bolsz. maszerującej na Lublin. W akcji tej kapr. Bakalarczyk Stanisław idąc z tyraljerą szwadronu z ręcznym karabinem maszynowym „Louis`em” zajął most na szosie Głębokie-Dębowice (rzeczka niewiadomej nazwy)skąd raził skutecznym ogniem cofającego się na ten most npl., zmuszając go do przechodzenia rzeczki wbród, pozostawienia 2 karabinów maszynowych i dużej ilości rannych i zabitych. Kapr. Bakalarczyk Stanisław niezwykle zimną krwią, przyczynił się w dużym stopniu do wypełnienia zadania szwadronu [z wniosku rtm. Bronisława Rakowskiego na order Virtuti Militari].

Po zakończeniu wojny z bolszewikami w stopniu wachm. przeniesiony do rezerwy.

Pracował na roli.

Zmarł na gruźlicę 3 marca 1933 r.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, pośmiertnie otrzymał Medal Niepodległości.