Urodził się 29 kwietnia 1888 r. we wsi Krasnocin pow. Włoszczowa. Syn Stanisława, robotmnika, i Ludwiki z Rudzików. Brat Bolesława (zob.) i Kazimierza Bergera-Jankowskiego (zob.).
Ukończył pięć oddziałów szkoły fabrycznej. Od 1904 r. pracował jako praktykant, a potem ślusarz w fabryce kotłów W. Fitznera i K. Gampera w Sosnowcu.
W tym też roku wstąpił do PPS. Uczestniczył w strajku, który zapoczątkował rewolucję 1905 r. w Zagłębiu Dąbrowskim. Od wiosny 1905 r. należał do OB PPS ps. „Wolter”. Kierował zamachem na podwachmistrza policji Andrejkowa w Dańdówce koło Niwki (czerwiec 1905). Uczestnik licznych akcji bojowych prowadzonych pod dowództwem Tomasza Arciszewskiego. Po rozłamie w PPS (listopad 1906 r.) członek PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Wobec groźby aresztowania wysłany do szkoły bojowej w Krakowie. Po jej ukończeniu objął funkcję instruktora bojowego okręgu lubelskiego. Przeprowadził wiele akcji bojowych, m.in. w Garwolinie, Nałęczowie, Wąwolnicy i Dorohusku.
Aresztowany w 1907 r., został skazany na zesłanie do guberni jenisiejskiej, skąd rychło zbiegł do Warszawy. Tu kontynuował działalność w OB. W 1908 r. aresztowany podczas przewożenia materiałów wybuchowych, został osadzony w więzieniu w Piotrkowie, a później w X pawilonie warszawskiej cytadeli. Wyrokiem Warszawskiej Izby Sądowej z 4 lipca 1911 r. został skazany na sześć lat katorgi. Początkowo przebywał w więzieniu w Charkowie, a następnie na Syberii. Uwolniony po wybuchu rewolucji lutowej w Rosji (1917 r.), działał tam w PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Uczestniczył w walkach z wojskami Aleksandra Kołczaka w guberni orłowskiej. W 1920 r. powrócił do kraju.
Pracował jako intendent w szpitalu Kasy Chorych w Czeladzi.
W latach 1921-1926 należał do OKR PPS Zagłębia Dąbrowskiego i był przewodniczącym dzielnicy partyjnej w Czeladzi. Na XX Kongresie PPS (31 grudnia 1925-3 stycznia 1926) wybrany członkiem Rady Naczelnej – był nim do 1931 r. W lutym 1926 r. aresztowany przez policję w czasie rozruchów w kopalni „Saturn” w Czeladzi. W latach 1926-1927 z ramienia PPS ławnik magistratu m. Sosnowca, potem do 1928 r. członek Rady Miejskiej, a w latach 1929-1930 wiceburmistrz Czeladzi.
Należał do organizatorów Tow. Uniwersytetu Robotniczego w Zagłębiu Dąbrowskim oraz wchodził w skład zarządu zagłębiowskiego Stow. b. Więźniów Politycznych. W 1930 r. przeszedł na emeryturę – jako dawny zesłaniec polityczny otrzymywał rentę specjalną.
Z powodu złego stanu zdrowia od 1931 r. mieszkał w Zakopanem, gdzie należał do PPS. Od 1934 do wojny r. członek Rady Miejskiej.
Podczas II wojny światowej utrzymywał kontakty z PPS-WRN w Krakowie.
Zagrożony aresztowaniem przez gestapo, 9 grudnia 1941 r. popełnił samobójstwo. Pochowany na Nowym Cmentarzu w Zakopanem przy ul. Nowotarskiej kwat. VIII.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości z mieczami.
Żonaty z Gustawą N.
A. Bień, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. 1, Warszawa 1985; „Monitor Polski” nr 296/1931; M. Pinkwart, J. Zdebski, Nowy Cmentarz w Zakopanem. Przewodnik biograficzny, Warszawa-Kraków 1988.