Urodził się 28 lipca 1887 r. w Wilnie. Syn Eugeniusza i Wandy z Kossochackich
Ukończył gimnazjum w Wilnie oraz Wydz. Lekarski uniwersytetu w Moskwie.
W 1909 r. za działalność niepodległościową został skazany na pięć lata zesłania do guberni archangielskiej. W styczniu 1911 r. zbiegł z zesłania i zamieszkał w Krakowie. Podjął pracę w klinice chirurgicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego prof. Bronisława Kadera. Odbył staże naukowe w Lozannie i Genewie. Po ogłoszeniu amnestii w 1913 r. zamieszkał w Wilnie i podjął tam praktykę lekarską.
Po wybuchu wojny w 1914 r. wstąpił ochotniczo do wojska rosyjskiego. Jako lekarz przydzielony do szpitala polowego, następnie był młodszym lekarzem 2 BArt Ciężkiej. Ranny w sierpniu 1915 r. W styczniu 1916 r. wstąpił do II baonu w Brygadzie Strzelców Polskich, następnie służył w 2 i 6 pstrz oraz 3 puł I Korpusu Polskiego. Uczestnicząc jako lekarz w walkach uległ zatruciu gazami bojowymi. Po demobilizacji korpusu w 1918 r. powrócił do Wilna.
W końcu 1918 r. był twórcą samoobrony wileńskiej. Od 10 listopada, jako kpt. lek., był podinspektorem Samoobrony Litwy i Białorusi. Po walkach z bolszewikami w styczniu 1919 r. wycofał się z samoobroną do Ostrowi Mazowieckiej, gdzie przekształcił ją w I baonu Wileńskiego pstrz i objął jego dowództwo. Z dniem 25 stycznia awansował na mjr. piech. Podczas wojny w okresach od 3 czerwca do 7 lipca 1919 i od 4 listopada 1919 do 9 października 1920 r. stał na czele pułku. Ranny podczas bitwy warszawskiej w sierpniu 1920 r. Ogółem w czasie walk był siedmiokrotnie ranny.
Po wojnie przeniesiony do rezerwy z tym jednak, iż został pozostawiony w służbie czynnej. Zweryfikowany jako mjr rez. piech. z 1 czerwca 1919 (potem przemianowany na mjr. piech. z 1 lipca 1919 r.), awansowany 1 lipca 1925 r. na ppłk. piech., od listopada 1922 do maja 1926 r. sprawował funkcję zastępcy dowódcy Obozu Warownego Wilno, a następnie komendanta m. Wilna. Z dniem 29 lutego 1928 r. przeniesiony w stan spoczynku.
Pracował społecznie jako prezes Zw. Uczestników Powstań Narodowych, członek zarządu PCK, członek zarządu Zw. Oficerów w stanie spoczynku i Zw. Przyjaciół 85 pp. Członek honorowy Tow. Lekarskiego w Wilnie.
Podczas kampanii 1939 r. zmobilizowany do WP, brał udział w obronie Wilna przeciwko Sowietom.
W tym też roku miał zostać zamordowany.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi.
W.K. Cygan, Kresy we krwi 1939, Mińsk Mazowiecki 2012; Encyklopedia Wojskowa t. I, Warszawa 1931; Księga chwały piechoty, Warszawa 1937-1939;S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; A. Magowska, Stanisław Bobiatyński (1886-?) – lekarz i obrońca Wilna, „Acta Medicorum Polonorum” nr 3/2013; „Monitor Polski” nr 63/1933; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; Rocznik oficerski rezerw 1934.