Stanisław Emil Marian Hager

Urodził się 30 stycznia 1890 r. w Miłosławiu koło Wrześni. Syn Maksymiliana, lekarza, i Karoliny z Urbanowskich.
Uczył się w szkole powszechnej w Pszczewie, a potem w Pszczynie. Tam od 1900 r. kształcił się w gimnazjum. W 1908 r. uzyskał maturę w Lucernie w Szwajcarii. Podjął studia medyczne w tym kraju. Po roku przeniósł się na Wydz. Lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie 27 marca 1914 r. uzyskał dyplom lekarski.
Podjął wówczas pracę zawodową w klinice położniczo-ginekologicznej w Krakowie.
W czasie I wojny światowej zmobilizowany do armii austro-węgierskiej, był lekarzem szpitala polowego nr 5/I. Po rozkładzie Austro-Węgier od listopada 1918 do czerwca 1919 r. był więziony przez władze ukraińskie. Uwolniony, od lipca 1919 r. pracował jako lekarz gminny i Ubezpieczalni Społecznej w Zabrzu.
Od sierpnia kierował chórem męskim „Moniuszko”. Z polecenia POW Górnego Śląska przygotowywał kadry sanitarne na wypadek powstania.
Po I powstaniu śląskim w sierpniu 1919 r. założył Delegaturę Komisarza Opiekuńczego PCK na Niemcy z siedzibą w Zabrzu i stanął na jej czele. W lutym 1920 r. uzyskał nominację na komisarza plebiscytowego na powiat zabrski. Założył Polski Uniwersytet Ludowy w Zabrzu, wykładał na trzymiesięcznym kursie pielęgniarek PCK. Uczestniczył w szkoleniu sanitarnych oddziałów żeńskich POW Górnego Śląska. W 1920 r. dokonano na niego dwóch nieudanych zamachów: w Zabrzu i Bujakowie. Od 21 kwietnia 1921 r. przebywał na kursie dla lekarzy powiatowych w Poznaniu.
Po wybuchu III powstania śląskiego (2/3 maja 1921) powrócił na Śląsk. Objął funkcję lekarza 6 pułku wojsk powstańczych, a 22 maja komisarzem cywilnym przy dowództwie grupy „Wschód”.
Po zakończeniu powstania i podziale Śląska od 6 czerwca 1922 r. mieszkał w Tarnowskich Górach. Objął stanowisko lekarza powiatowego (do 31 lipca 1926 r.). Następnie lekarz zaufania Kasy Chorych.
Współzałożyciel Zw. Obrony Kresów Zachodnich, był prezesem zarządu miejskiego i powiatowego w Tarnowskich Górach, prezesem zarządu okręgu w Katowicach (1927-1929) i członkiem Rady Naczelnej w Poznaniu.
Współzałożyciel Zw. Gospodarczego Lekarzy Polaków na Śląsku (1925 r.). Od listopada 1930 r. sekretarz Zw. Lekarzy Kolejowych i przewodniczącym koła Katowickiego Zrzeszenia Lekarzy Kolejowych (do 1932 r.).
W 1926 r. wybrany na radnego miejskiego, od 27 października 1927 do wiosny 1930 r. był wiceburmistrzem miasta. Jego staraniem wybudowano m.in. biologiczną oczyszczalnię ścieków, budynek Kasy Chorych i szkołę przy ul. Wyspiańskiego. Następnie lekarz naczelny Kasy Chorych w Tarnowskich Górach.
Poseł na Sejm Śląski (1930-1935).
Od 1931 r. przewodniczący rady nadzorczej Banku Ludowego w Tarnowskich Górach, później sekretarz rady, a następnie prezes zarządu. Honorowy członek Miejskiej Komunalnej Kasy Oszczędnościowej, członek PCK, Zw. Podoficerów Rezerwy.
Działacz Chrześcijańskiej Demokracji, był prezesem oddziału na powiat i miasto Tarnowskie Góry oraz członek Rady Naczelnej w Katowicach. W 1935 r. wystąpił z partii i zakończył działalność polityczną.
W 1939 r. jako ppor. rez. lek. (ze starszeństwem z 1 lipca 1925) zmobilizowany do WP, od 29 sierpnia dowodził obroną przeciwlotniczą Tarnowskich Gór.
Na tym stanowisku wziął udział w kampanii wrześniowej. Ewakuowany w kierunku wschodnim, otrzymał przydział do szpitala polowego w Tarnopolu (do 31 października). Po jego likwidacji przez Sowietów przez Rumunię i Syrię przedostał się do Francji. Przydzielony do Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Combourg. Po upadku Francji 27 czerwca 1940 r. ewakuowany do Wlk. Brytanii. Służył w polskich jednostkach sanitarnych m.in. w Perth. W sierpniu 1941 r. przeniesiony do rezerwy.
Do 1943 r. lekarz szkolny polskiego gimnazjum w Szkocji. Następnie od 15 listopada 1943 r. kierownik sekcji lekarskiej w Ministerstwie Odbudowy Administracji Publicznej Rządu RP. 3 stycznia 1945 r. został członkiem Rady Narodowej RP
13 czerwca 1945 r. z ramienia ONZ mianowany lekarzem ds. pomocy i odbudowy UNRRA. Z jego polecenia w rejonie Monachium utworzono dwa duże szpitale dla b. więźniów obozów koncentracyjnych. Pracował na rzecz UNRRA do 16 sierpnia 1946 r., do Polski powrócił 22 listopada.
Od 1 lutego 1947 r. pracował jako zastępca lekarza naczelnego Ubezpieczalni Społecznej w Chorzowie (do 30 kwietnia 1948 r.), a potem w Tarnowskich Górach (do 1950 r.). Później lekarz w przychodni rejonowej w Tarnowskich Górach (do 31 grudnia 1967 r.).
W latach 1948-1956 jako dawny członek Chrześcijańskiej Demokracji znajdował się pod obserwacją operacyjną komunistycznych służb specjalnych.
Zmarł 30 czerwca 1969 r. w Tarnowskich Górach. Pochowany na Cmentarzu Miejskim w Zabrzu.
Odznaczony orderem Polonia Restituta 3 kl. i Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 3 kl.
Żonaty (od 28 VII 1920) ze Stanisławą Ludmiłą Rudzką, miał z nią córkę Bożenę (23 VIII 1921-9 II 2016) zamężną Małecką, prof. medycyny, polityka.
Jest patronem szpitala w Tarnowskich Górach i tamtejszego Zespołu Przychodni Specjalistycznych, Zespołu Szkół Spożywczych w Zabrzu, ulicy w Zabrzu, jego pamięci poświęcono tablicę w Zabrzu przy ul. Wolności 256.