Bojownikom niepodległości

Stanisław Falkiewicz

(1889–1970)

Urodził się 29 maja 1889 r. w Gródku Jagiellońskim. Syn Antoniego i Antoniny z Tarasowiczów. Brat Antoniego (zob.) i Tadeusza (zob.).

Ukończył gimnazjum we Lwowie (1907) oraz Wydz. Filozoficzny tamtejszego uniwersytetu (1912).

Od 1909 r. należał do ZWC i Związku Strzeleckiego.

W czasie I wojny światowej od 1 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. Służył w 1 pp LP. Uzyskał stopień sierż. Ranny podczas bitwy pod Jastkowem (31 lipca–2 sierpnia 1915). W sierpniu leczył się w szpitalu twierdzy nr 9 w Krakowie. W połowie stycznia 1916 r. pozostawał na leczeniu w Piszczanach. W tym też roku pracował w biurze prasowym Dep. Wojskowego NKN, następnie w POW w Warszawie.

W latach 1918–1919 był zatrudniony w szkolnictwie cywilnym.

W lipcu 1920 r. powrócił do służby wojskowej. Zajmował stanowisko referenta Oddz. III Sztabu Generalnego.

Od 1921 r. był zastępcą redaktora naczelnego „Żołnierza Polskiego”. Zweryfikowany jako por. n.-ośw. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r., awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. adm. (grupa naukowo-ośw.), w latach 1925–1927 sprawował funkcję kierownika referatu oświatowego KOP. Następnie oficer Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego - redaktor „Żołnierza Polskiego” i „Nowin”. Zapewne w 1934 r. przeniesiony w stan spoczynku.

W 1932 r. przydzielony do Prezydium Rady Ministrów. Od 1935 r. był sekretarzem Głównej Rady Programowej Polskiego Radia. Publicysta i literat.

Zmarł w 1970 r. we Wrocławiu.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty (od 2 III 1919) z Laurą Konopnicką (zob.)., miał z nią dwoje dzieci.

Źródła

Encyklopedia Wojskowa t. II, Warszawa 1932; Lista strat Legionu Polskiego. Od lipca do października 1915, Piotrków 1915; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; „Monitor Polski” nr 64/1931; V Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932.