Stanisław Feliks Bryła

Urodził się 17 maja 1888 r. w Krakowie. Syn Pawła, nauczyciela, i Eligii z Chrzanowskich. Początkowo uczył się w Stanisławowie. Ukończył IV gimnazjum we Lwowie (1906 r.) oraz Wydz. Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, uzyskując doktorat (1912 r.). Podczas studiów był prezesem „Ogniwa” – zw. stowarzyszeń akademickich w kraju i zagranicą. Od 1 września 1908 do 31 marca 1911 r. odbywał praktykę adwokacką we Lwowie. Po ukończeniu studiów odbywał aplikację sądową we Lwowie i Wiedniu (9 maja 1912-8 lutego 1914) oraz adwokacką we Lwowie (9 lutego 1914-20 czerwca 1915). Członek „Zetu” oraz grupy założycielskiej Drużyn Bartoszowych (od 9 lipca 1908 r.). Należał do Rady Naczelnej tej organizacji. W czasie I wojny światowej od połowy 1915 r. rozwijał działalność we Lwowskim Komitecie Ratunkowym, a 1 października został pełnomocnikiem Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego na południu Rosji z siedzibą w Jekaterynosławiu. Na tym stanowisku aż do 31 sierpnia 1918 r. sprawował opiekę nad ludnością polską ewakuowaną z terenów Królestwa Polskiego. Był założycielem Polskiego Zw. Niepodległościowego oraz tamtejszym szefem ekspozytury Organizacji Wojskowo-Agitacyjnej, współpracującej z POW. 1 września 1918 r. objął stanowisko komisarza reemigracyjnego MSW Królestwa Polskiego. Do 1 stycznia 1919 r. organizował powrót polskiej ludności do kraju. Po powrocie do Polski od 19 lutego 1919 r. pracował jako komisarz rządowy w Hrubieszowie, a od 1 marca aż do lutego 1923 r. sprawował funkcję starosty w Przasnyszu. 23 lutego 1923 r. mianowany naczelnikiem wydz. prezydialnego Urzędu Wojewódzkiego w Lublinie, a od 12 maja jednocześnie był wicewojewodą lubelskim (do 31 grudnia 1926 r.). W okresie od 19 czerwca 1923 do kwietnia 1926 r. p.o. wojewody. W 1927 r. przeszedł do pracy w sądownictwie. Pracował kolejno jako sędzia pokoju Okręgu III m. Lublina (11 stycznia 1927-2 grudnia 1929), sędzia Sądu Okręgowego w Lublinie (2 grudnia 1929-26 października 1932), wiceprezes Sądu Okręgowego w Radomiu (do 31 grudnia 1936 r.) i od 1 stycznia 1937 r. prezes Sądu Okręgowego w Lublinie. Radny m. Lublina (1927-1929), następnie członek Rady Przybocznej działającej przy komisarzu rządowym m. Lublina (od marca 1929 r.). Działał społecznie jako prezes okręgu PCK, LOPP, Lubelskiego Zw. Pracy Kulturalnej (od 1937 r.), wiceprezes okręgu Polskiej Macierzy Szkolnej, wiceprezes okręgu ZHP (od 1938 r.). Prezes Lubelskiego Koła Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów w Lublinie. Związany z endecją, w czerwcu 1927 r. został członkiem Zarządu Wojewódzkiego Obozu Wielkiej Polski. W 1929 r. związał się z Chrześcijańską Demokracją. Podczas kampanii 1939 r. 14 września wszedł skład Komitetu Obrony Lublina. Przyczynił się do uratowania przewiezionych z Warszawy obrazów J. Matejki Bitwa pod Grunwaldem i Kazanie Skargi. Aresztowany przez funkcjonariuszy gestapo (9 listopada), został osadzony w więzieniu na Zamku Lubelskim. Rozstrzelany przez Niemców 23 grudnia 1939 r. Odznaczony orderem Polonia Restituta 4 kl., dwukrotnie złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości. Żonaty (od 21 VI 1913) z Hanną Biernacką, małżeństwo to było bezpotomne. Posiadał honorowe obywatelstwo Chorzeli i Przasnysza.