Bojownikom niepodległości

Stanisław Ferdynand Jugendfrin

(1896–1940)

Urodził się 26 stycznia 1896 r. w Krośnie. Syn Jana Kantego, adwokata (zob.), i Klotyldy z Reissów.

Ukończył Szkołę Realną w Krośnie (1913 r.), po czym podjął studia na Politechnice Lwowskiej.

Należał do Związku Strzeleckiego.

W czasie I wojny światowej od 1 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich. W okresie od 1 września do 1 grudnia był żołnierzem II plut. 1 baterii 1 part LP. Brał udział w kampanii karpackiej. W kwietniu 1917 r. służył w Departamencie Wojskowym NKN oraz w Krajowym Inspektoracie Zaciągu. Był adiutantem płk. Władysława Sikorskiego.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w stopniu pchor. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Huszt i Talaborfalva.

Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Brał udział w walkach z Ukraińcami w okolicach Lwowa. W styczniu 1919 r. w stopniu chor. w sztabie grupy płk. Henryka Minkiewicza. 1 sierpnia 1919 r. mianowany ppor. łączn. W 1920 r. dowodził komp. telegraficzną w Grupie Jazdy na froncie południowym. W czerwcu 1921 r. w stopniu kpt. łączn. w I baonie zapasowym telegraficznym. Wkrótce potem przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. łączn. z 1 czerwca 1919 r.

W niepodległej Polsce ukończył studia, uzyskując dyplom inżyniera mechanika. W maju 1935 r. został kierownikiem zakładów przetwórczych w Chorzowie w strukturze koncernu „Wspólnota Interesów”. Następnie był dyrektorem warsztatów tego koncernu. W 1936 r. był zaangażowany przy działaniu Huty „Piłsudski” w Królewskiej Hucie i huty „Zgoda” w Świętochłowicach. W 1937 r. został prokurentem w strukturze „Wspólnoty Interesów”.

Należał do Polskiego Stow. Inżynierów i Techników Województwa Śląskiego (należał do zarządu koła chorzowskiego, a od 1938 r. członkiem koła katowickiego).

Podczas II wojny światowej w 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, brał udział w ksmpanii wrześniowej. Po zakończeniu walk zamieszkał we Lwowie. Podjął pracę na tamtejszej politechnice. Aresztowany przez Sowietów w nocy na 10 grudnia, był więziony we lwowskich Brygidkach, a potem na Zamarstynowie.

Wywieziony na podstawie listy nr 055/4 z 5-9 maja 1940 r., wkrótce potem został zamordowany na terenie Ukrainy, zapewne w Kijowie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Jego nazwisko znajduje się na tablicy poświęonej ofiarom zbrodni katyńskiej z Krosna i okolic w kościele pw. Świętej Trójcy w Krośnie.

Źródła

Mianowanie prokurentów „Wspólnoty Interesów”, „Siedem Groszy” nr 11/1937; „Monitor Polski” nr 63/1933; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; Siódme Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Szkoły Realnej w Krośnie za rok szkolny 1913, Krosno 1913; Ukraiński ślad Katynia, Warszawa 1995; Zmiany na stanowiskach w ciężkim przemyśle górnośląskim, „Gazeta Robotnicza” nr 145/1935.