Bojownikom niepodległości

Stanisław Fiala

(1899–1919)

Urodził się 4 maja 1899 r. w Rzęśnie Polskiej. Syn Mieczysława i Eleonory z Mayringów.

Ukończył IV gimnazjum we Lwowie.

W okresie I wojny światowej służył w Legionach Polskich.

W 1917 r. powołany do armii austro-węgierskiej, ukończył szkołę oficerską w Wiedniu. Studiował prawo.

Od 1 listopada 1918 r. jako pchor. uczestniczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Należał do załogi V i IV odcinka. Po wyparciu Ukraińców z miasta wcielony do II baonu 39 pp. Był m.in. dowódcą taboru batalionowego, dowodził placówką na betoniarni w Basiówce. Dowodził plut. 7 komp. Ciężko ranny, mimo to przez kilka godzin kierował obroną. Następnie odszedł do szpitala zorganizowanego na Politechnice Lwowskiej. 22 marca 1919 r. awansował na ppor. piech.

Zmarł z ran 22 marca 1919 r. we Lwowie. Pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa pole X.

Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Źródła

Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918–1920, Warszawa 1934; „Monitor Polski” nr 255/1933; Obrona Lwowa 1–22 listopada 1918 t. 3, Lwów 1939; W obronie Lwowa i wschodnich Kresów. Polegli od 1-go listopada 1918 do 30-go czerwca 1919 r., Lwów 1926.