Stanisław Fromowicz

Urodził się 23 lutego 1883 r. w Krakowie. Syn Maurycego (Mojżesza) i Marii (Miny) z Apslów.

Uczęszczał do gimnazjum św. Jacka, a później do Wyższej Szkoły Handlowej w Krakowie.W latach 1903–1906 studiował także na Wydz. Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Pracował zawodowo m.in. jako dyrektor fabryki Tow. Akcyjnego „L. Zieleniewski” w Krakowie.

Jako uczeń gimnazjum i student organizował biblioteki Tow. Szkoły Ludowej, był założycielem i członkiem zarządu Uniwersytetu Ludowego im. A. Mickiewicza w Krakowie oraz zarządu stow. Akademickiego Ruch.

Jako członek zarządu i przewodniczący stowarzyszenia pracowniczego handlowców w Krakowie uczestniczył w ruchu zawodowym i brał udział w działalności oświatowej wśród robotników należących do PPSD.

W czasie I wojny światowej od 1 sierpnia 1914 r. służył w strzeleckiej intendenturze. 26 października przydzielony do Dep. Wojskowego NKN, do 15 marca pracował w oddziale kasowym i kontrolnym, a następnie od 15 marca do 26 lipca 1916 r. był dyrektorem drukarni. Po krótkiej służbie w I Brygadzie (8 sierpnia–21 listopada 1916) i awansach na kpr. oraz sierż., przeszedł do Komendy Legionów. 1 stycznia 1917 r. otrzymał stopień chor. rach.

Po kryzysie przysięgowym w PSZ. Uczestniczył w likwidacji kancelarii rachunkowej I Brygady. Od 10 grudnia 1917 do 1 grudnia 1918 r. był przydzielony do Inspektoratu Wyszkolenia Wojska. Awansowany na ppor., por., a z dniem 12 października 1918 r. na kpt. rach.

Po rozbrojeniu Niemców 1 grudnia został szefem intendentury DOGen Warszawa. Po zdaniu egzaminu intendenckiego (12 lutego 1919) w marcu tego roku objął funkcję zastępcy szefa Dep. Gospodarczego MSWojsk. 16 stycznia 1920 r. na własną prośbę, w stopniu mjr. int., został przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako mjr rez. int. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.

Mieszkał w Krakowie i Warszawie. Zajmował kierownicze stanowisko w fabryce pługów i maszyn rolniczych „Lemiesz” w Krakowie. Później m.in. zajmował stanowisko dyrektora firmy „Koncern Maszynowy” S.A. W Warszawie.

Członek Zw. Legionistów Polskich.

Zginął w 1942 r. w getcie warszawskim lub w jednym z niemieckich obozów zagłady.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i czterokrotnie Krzyżem Walecznych.

Żonaty (od 22 IV 1906) z Ruchel (Różą) Langerówną (z którą się rozszedł), miał z nią synów Jana (11 VI 1906-30 IV 1940), inż. chemika, nauczyciela, który jako ppor. rez. został zamordowany przez Sowietów w Katyniu oraz Adama Stanisława (23 II 1910- IX 1939), lekarza, poległego w kampanii wrześniowej.