Stanisław Gąsiorowski

Urodził się 14 września 1892 r. w Wólce Turebskiej pow. Tarnobrzeg. Syn Jana i Antoniny.

Ukończył gimnazjum w Tarnobrzegu, po czym podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, których ze względów materialnych nie ukończył.

Poeta, od 17. roku życia pisał wiersze, głównie o tematyce wiejskiej.

W czasie I wojny światowej od 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 1 komp. III baonu 1 pp LP. Ranny w prawe udo podczas bitwy pod Laskami (22-23 października), od 24 października przebywał w szpitalu rezerwowym w Przerowie.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym (do 1918 r.).

W listopadzie 1918 r. należał do współorganizatorów tzw. Republiki Tarnobrzeskiej, dla jej obrony tworzył Zieloną Gwardię. Następnie w WP. Po wojnie z bolszewikami w rezerwie. Oficer rez.

Członek-założyciel Zw. Pionierów Kolonialnych, członek zarządu Tow. Przyjaciół Zw. Narodowego Polskiego w Ameryce, członek Naukowego Instytutu Emigracyjnego.

Od 1924 r. przebywał w Stanach Zjednoczonych. Publikował felietony w „Telegramie Codziennym” w Nowym Jorku. Od 1925 r. był korespondentem „Dziennika dla Wszystkich” w Buffalo. Po powrocie do kraju działał w Niezależnej Partii Chłopskiej. Ukonczył Wyższą Szkołę Dziennikarską. W latach 1925-1930 pracował jako sekretarz, a potem redaktor „Wychodźcy”, w Polskim Tow. Emigracyjnym. W 1935 r. zainicjował i zorganizował Zw. Pisarzy i Publicystów Emigracyjnych.

W 1939 r. zmobilizowany do WP, brał udział w kampanii wrześniowej. Uczestniczył w obronie Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagu w Murnau i obozie w Kassel. Uwolniony w 1945 r., wyjechał do rodziny do Stanów Zjednoczonych. W 1958 r. powrócił do Polski.

Pracował w Tow. Polonia.

Zmarł w 1966 r. w Warszawie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl.

Żonaty (od 1921 r.) z Zofią Rościszewską.