Stanisław Gibbes

Urodził się 22 lipca 1890 r. w Piotrkowie. Syn Józefa i Jadwigi z Jacewskich.

Ukończył siedmioklasową Szkołę Handlową Zgromadzenia Kupców w Warszawie. W 1910 r. podjął studia na Wydz. Chemicznym Politechniki Lwowskiej.

Członek tajnej Armii Polskiej (2 zastęp I plut. 1 komp.) i jawnych Polskich Drużyn Strzeleckich. W marcu 1911 r. uczestniczył w sześciotygodniowym kursie instruktorów skautowych we lwowskim „Sokole”. Następnie instruktor II Lwowskiej Drużyny Skautowej im. hetmana Chodkiewicza. Od 22 maja zastępca drużynowego II Lwowskiej Drużyny Skautowej. Latem był współkierującym obozem skautowym w Olchowcach koło Sanoka. W 1912 r. został dowódcą plut. VIII Lwowskiej Drużyny Skautowej. Od końca 1912 do lata 1914 r. drużynowy IV Lwowskiej Drużyny Skautowej.

Od 1912 r. członek Stałych Drużyn „Sokoła”. W 1914 r. ukończył kurs oficerski przy „Sokole-Macierzy”.

Działacz Tow. Bojkotu Towarów Pruskich we Lwowie.

W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionie Wschodnim. Był dowódcą komp. Po rozwiązaniu Legionu w trzeciej dekadzie września 1914 r. przedostał się na Ukrainę i zamieszkał w Kijowie, gdzie pracował w biurze składów Centralnego Komitetu Obywatelskiego. Chory, przez wiele miesięcy leczył się w szpitalu. Należał do POW ps. „Warski”. W latach 1916-1917 członek Naczelnego Kierownictwa Harcerskiego na Rusi i w Rosji. W Kijowie był zastępcą komendanta drużyn męskich i jednocześnie kierownikiem druuyn żeńskich (do sierpnia 1917) oraz drużynowym III Żeńskiej Drużyny.

W październiku 1917 r. przeniósł się do Białej Cerkwi. Tam prowadził księgowość i zajęcia z wychowania fizycznego w polskim gimnazjum. Był również komendantem Hufca Harcerskiego. Pomagał w zdobywaniu broni i ekwipunku dla II Korpusu Polskiego z niemieckich składów wojskowych. Wraz z całym oddziałem harcerskim wstąpił do zbrojnego pogotowia w Białej Cerkwi. Brał udział w działalności wywiadowczej POW. Za pomocą skautów zbierał informacje o rozlokowaniu wojsk niemieckich w Białej Cerkwi, jego zaopatrzeniu i nastrojach wśród żołnierzy. Był członkiem kierownictwa harcerskiego kursu instruktorskiego pod Kijowem (19 czerwca-23 lipca 1918). W sierpniu wyjechał do Polski.

Zamieszkał w Warszawie, gdzie od września pracował jako nauczyciel gimnastyki w ośmioklasowej Szkole Męskiej Rady Głównej Opiekuńczej. W szkole tej zorganizował 20 Warszawską Drużynę Harcerską im. Andrzej Małkowskiego. Od listopada 1918 do1919 r. członek Naczelnego Inspektoratu Harcerstwa Polskiego, a następnie członek Komitetu Plebiscytowego ZHP. Na początku roku szkolnego 1919-1920 objął redakcję pisma „Dwudziestka”. W marcu 1919 r. stanął na czele komisji organizujących 2 Wystawę Prac Harcerskich Drużyn Warszawskich. W listopadzie mianowany przodownikiem (ze starszeństwem z 24 grudnia 1912 r.), zaś w grudniu 1920 r. – podharcmistrzem (potem: harcmistrzem).

1 lipca 1920 r. wstąpił ochotniczo do WP. W stopniu ppor. piech. 30 lipca jako dowódca harcerskiej ruchomej kolumny oświatowej nr 4 MSWojsk wyruszył na front. Uczestniczył w walkach z bolszewikami. Ciężko ranny, stracił władzę w nogach. W październiku 1923 r. przeniesiony do rezerwy.

Został wówczas zastępcą komendanta Warszawskiej Chorągwi Męskiej oraz jednocześnie kierownikiem jej wydz. propagandy (do 1925 r.). Od grudnia 1924 r. także kierownik wydz. gospodarczego tej chorągwi, zaś od maja 1925 r. komisji prób starszyzny. W lutym 1926 r., po reorganizacji chorągwi, zwolniony z pełnionych funkcji. Po krótkim urlopie zdrowotnym powrócił do pracy w Warszawskiej Chorągwi Męskiej, w której objął funkcję zastępcy komendanta, kierownika wydz. wyszkolenia i referenta sprawności w wydz. programowym.

Autor podręczników harcerskich.

Zmarł 6 stycznia 1927 r.

Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości.