Urodził się 15 lipca 1894 r. w Warszawie. Syn Henryka Hilarego i Zofii z Zielskich.
W czasie I wojny światowej w I Korpusie Polskim w Rosji. Po jego demobilizacji w 1918 r. powrócił do kraju i podjął służbę w POW. Dowodził akcją rozbrajania Niemców w Szadku (12 listopada 1918) i w Zdunskiej Woli (13 listopada).
W niepodległej Polsce pracował jako nauczyciel w Państwowym Seminarium Nauczycielskim Męskim w Zduńskiej Woli i Wilnie.
Związany z ruchem spółdzielczym, był przewodniczącym Rady Nadzorczej Spółdzielni „Społem” w Zduńskiej Woli, później wieloletni członek władz Zw. „Społem” w Warszawie.
Podczas II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej. Uczestniczył w pracach Tajnej Organizacji Nauczycielskiej oraz był konspiracyjnym prezesem Rady Nadzorczej „Społem”.
Po wojnie mieszkał w Warszawie. W 1948 r. wszedł w skład pierwszej Naczelnej Rady Spółdzielczej.
Brał udział w pracach środowiska legionowo-peowiackiego w Warszawie.
Zmarł 27 października 1977 r. i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym na Powązkach w Warszawie kwat. 1.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Żonaty z Barbarą Świerżyńską, miał córki Zofię zamężną Rozłuską, Halinę Stanisławę (11 VII 1918-22 IV 1997) zamężną Górniakową oraz synów Henryka Michała (1921-1989) i Stanisława Jana (ur. 1923).
M. Lewandowski, Interrex, Warszawa 2020; P. Łossowski, Zerwane pęta. Usunięcie okupantów z ziem polskich w listopadzie 1918 roku, Warszawa 1986; „Monitor Polski” nr 260/1931.