Urodził się 27 lipca 1899 r. w Inowrocławiu. Syn Walentego, sudniarza, i Franciszki z d. Jedell. Wnuk powstańca 1863 r.
Uczestnik strajku szkolnego (1906 r.). Po ukończeniu szkoły powszechnej pracował w fabryce obuwia. Jednocześnie uczęszczał do wieczorowej szkoły zawodowej. W 1916 r. wyjechał do Essen, gdzie pracował jako górnik.
W czasie I wojny światowej w 1917 r. powołany do armii niemieckiej, walczył na terenie Francji. 18 grudnia 1918 r. powrócił do Inowrocławia.
Uczestnik powstania wielkopolskiego. W okresie od 9 stycznia do 12 listopada 1919 r. służył w 2 komp. 5 pstrz wlkp (potem: 59 pp). W czasie walk kontuzjowany, leczył się w szpitalu w Inowrocławiu. 13 grudnia przeniesiony do rezerwy.
Powołany do służby w WP, pełnił ją do 1924 r.
W niepodległej Polsce mieszkał w rodzinnym mieście. Do 1945 r. pracował na różnych stanowiskach w Urzędzie Pocztowym.
W maju 1945 r. z grupą osadników przybył do Stargardu Szczecińskiego. Tam pracował w swoim zawodzie do 1969 r.
Dalsze jego losy są nieznane.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Żonaty z Konstancją Stanek, a potem ze Stanisławą Stanek. Miał synów Aleksandra (ur. 1926) i Edwarda (ur. 1928) oraz córkę Alicję (ur. 1935).
G. Łukomski, w: Słownik biograficzny powstańców wielkopolskich 1918-1919, Poznań 2002; „Monitor Polski” nr 177/1938.