Stanisław Hanc

Urodził się 24 sierpnia 1886 r. w Starachowicach. Syn Józefa, robotnika, i Marii z d. Guz.
Ukończył szkołę miejską w Starachowicach, po czym pracował jako robotnik w Starachowickich Zakładach Górniczych.
Od 1903 lub 1904 r. członek PPS ps. „Teofil”. Początkowo zajmował się kolportażem, a od 1905 r. należał do OB PPS. Uczestniczył w rozbiciu pomieszczeń sądu w Wąchocku oraz w zamachach na komisarza policji w Starachowicach i naczelnika powiatu iłżeckiego. Aresztowany 31 maja 1906 r., został osadzony w więzieniu w Radomiu. W 1908 r. skazany na 10 lat katorgi, wyrok odbywał w więzieniach w Sieradzu, Kaliszu i na Mokotowie. W maju 1914 r. skazany na dożywotnie osiedlenie na Syberii. Przebywał w guberni jenisiejskiej.
Po przewrocie bolszewickim w składzie Armii Czerwonej walczył z oddziałami adm. Aleksandra Kołczaka. W 1922 r. powrócił do kraju.
Pracował jako robotnik w Zakładach Starachowickich, a od 1924 r. jako sanitariusz w miejscowym szpitalu. W 1938 r. zdał egzamin pielęgniarski.
Powrócił do działalności w PPS, a także w zw. zawodowym metalowców. Później wystąpił z PPS.
W latach 30. prezes oddziału Stow. b. Więźniów Politycznych w Wierzbniku.
Podczas II wojny światowej udzielał pomocy medycznej członkom ruchu oporu.
Od 1945 r. pracował jako felczer. W 1958 r. przeszedł na emeryturę.
Od stycznia 1947 r. członek PPS, a po wchłonięciu partii przez PPR od grudnia 1948 r. PZPR.
Działacz ZBoWiD i Zw. Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia.
Zmarł 28 października 1976 r. w Starachowicach.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości z mieczami.