Stanisław Hebda

Urodził się 21 listopada 1897 r. w Piotrkowie. Syn Stanisława i Marii z Kucharskich.
Uczył się w Szkole Handlowej w Piotrkowie.
W czasie I wojny światowej 1 października 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich ps. „Legęza”. Służył w 5 pp LP. Chory na tyfus, od stycznia do kwietnia 1915 r. leczył się w szpitalu Czerwonego Krzyża w Radomiu. Następnie powrócił do pułku, w którym służył do kryzysu przysięgowego.
W jego następstwie od 17 lipca 1917 do 11 lipca 1918 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie i Łomży.
Zwolniony, zapewne wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej.
Od listopada 1918 r. w WP. Służył w 9 pp leg (b. 3 pp PSZ). Uczestniczył w walkach z Ukraińcami i bolszewikami, był kilkakrotnie ranny. Awansował do stopnia sierż. 17 sierpnia 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Uzyskał wówczas następującą opinię:
Przez cały czas swej służby odznaczał się gorliwością i sumiennością w pełnieniu swych obowiązków oraz wielką energją, samodzielnością i inteligencją. Jako D-ca plutonu na froncie odznaczał się dbałością o swych podwładnych, odwagą, zimną krwią w najkrytyczniejszej sytuacji, zmysłem orientacyjnym oraz wielką stanowczością i przedsiębiorczością.
W niepodległej Polsce mieszkał w rodzinnym mieście. Był konduktorem w PKP, a potem kierownikiem pociągu.
Członek Zw. Legionistów Polskich, sprawował funkcję sekretarza oddziału w Piotrkowie.
Podczas II wojny światowej wiosną 1940 r. aresztowany przez Niemców. 16 lipca przetransportowany do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen (nr więźnia 28119).
Zmarł 8 grudnia 1940 r. w obozie.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.
Żonaty (od 26 X 1929) z Leokadią Bijak, miał z nią dwie córki (m.in. Danutę) i syna.