Stanisław Hellich

Urodził się 8 maja 1879 r. w Warszawie. Syn Jana, robotnika, i Antoniny z Giedroyciów.
Wydalony z drugiej klasy gimnazjum w Warszawie za zorganizowanie święta 3 Maja, ukończył czteroklasową rzemieślniczą szkołę miejską (1896 r.), a później trzyletnie kursy techniczne Szkoły H. Wawelberga i S. Rotwanda, kursy rysunku przy Muzeum Przemysłu i Handlu w Warszawie oraz kursy buchalteryjne.
Przez trzy lata pracował jako tokarz w fabryce wagonów „Lilpop, Rau i Loewenstein”, fabrykach „K. Rudzki i S-ka” i „Roch Zieliński i S-ka” w Warszawie oraz „Otto Goldamer” w Łodzi.
Członek Tow. Oświaty Narodowej, od 1905 r. członek Narodowego Zw. Robotniczego. Był organizatorem związków zawodowych, zaś w 1908 r. wydawcą tygodnika „Nowiny Robotnicze”.
Od 1908 r. pracował jako majster kalkulator w fabryce wyrobów żelaznych „B-cia Zobek i S-ka”, zaś od 1911 r. kontrolerem odbioru i majstrem frezersko-ślusarskim w „Akc. Tow. Gerlach i Pulst”. W 1913 r. został samodzielnym kierownikiem fabryki wyrobów mechanicznych „Chojnacki i S-ka”. Za swoją działalność polityczną był kilkakrotnie karany administracyjnie przez władze rosyjskie.
W czasie I wojny światowej do 1915 r. samodzielny majster w fabryce maszyn „Inżynierowie A.C. Ałapin”. Ewakuowany w głąb Rosji, do 1918 r. był majstrem narzędziowni w Zakładach Amunicyjnych „Rusko-Bałtyckiego Akc. Tow. w Rosji”.
Prezes Domu Polskiego i wiceprezes Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny w okręgu donieckim. Następnie powrócił do kraju.
Od jesieni 1918 r. czołowy działacz Polskich Zw. Zawodowych w Łodzi (prezes Rady PZZ, od 1920 r. Rady Okręgowej w Łodzi). W 1919 r. był współtwórcą i sekretarzem generalnym Polskiego Zw. Zawodowego Robotników Rolnych z siedzibą w Łodzi.
Od listopada 1919 r. poseł do Sejmu Ustawodawczego. Należał do klubu NZR-NPR. Funkcję poselską sprawował do 1922 r.
Od maja 1920 r. działacz Narodowej Partii Robotniczej. Od 1921 r. członek jej Rady Naczelnej, a od 1922 r. prezes Zarządu Wojewódzkiego w Białymstoku.
W 1923 r. zamieszkał w Warszawie, gdzie do 1925 r. pracował jako kierownik narzędziowni w Warszawskiej Spółce Budowy Parowozów. Następnie (do 1928 r.) zatrudniony w Zbrojowni nr 2, a potem jako majster oddziału mechanicznego w Warsztatach Amunicyjnych nr 1 w Forcie Bema. Na skutek redukcji w 1931 r. został zwolniony z pracy.
W styczniu 1931 r. wybrany na ławnika Sądu Okręgowego w Warszawie ds. odwoławczych z sądów pracy.
W czasie II wojny światowej mieszkał w Legionowie.
Zginął 7 listopada 1944 r. w Legionowie.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.
Żonaty z Zofią Sroczyńską.