Stanisław Hüpsch

Urodził się 23 grudnia 1892 r. we Lwowie. Syn Mariana i Anny z Kurylasów.
Ukończył szkołę realną, po czym od 1910 r. studiował na Wydz. Inżynieryjnym Politechniki Lwowskiej.
Członek Zw. Strzeleckiego.
Po wybuchu I wojny światowej w 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich ps. „Adam II”. Służył w 1 pp LP. Ciężko ranny w rękę, głowę, piersi, nogę podczas bitwy pod Anielinem-Laskami (22-26 października), leczył się w szpitalu w Wiedniu. Po sześciu miesiącach leczenia zwolniony z Legionów z powodu inwalidztwa (75% utraty zdrowia).
Od września 1915 r. pracował jako technik przy naprawie dróg galicyjskiego Wydz. Krajowego.
W 1918 r. podjął dalsze studia na Politechnice Lwowskiej.
Uczestniczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom w listopadzie 1918 r. Był pracownikiem Biura Politycznego Naczelnej Komendy.
W okresie od sierpnia 1919 do września 1921 r. był inspicjentem ludowym w Budownictwie Wojskowym we Lwowie. W stopniu sierż. przeniesiony do rezerwy.
Ukończył studia, uzyskując dyplom inżyniera (1921 r.).
W latach 1921-1927 pracował przy budowie rafinerii naftowej w Jedliczach. Od 1927 r. zajmował stanowisko kierownika pododdziału budowlanego Państwowej Fabryki Zw. Azotowych (potem: Zjednoczone Fabryki Azotowe) w Mościcach koło Tarnowa. W latach 1934-1935 pracował jako komisarz odbudowy szkód popowodziowych w województwie krakowskim.
Współautor planu Centralnego Okręgu Przemysłowego, członek Izby Inżynierskiej we Lwowie, radny m. Tarnowa.
Prezes oddziału Zw. Legionistów Polskich i Zarządu Powiatowego OZN w Mościcach.
W 1938 r. wybrany na posła w okręgu wyborczym nr 84 (Tarnów), był członkiem klubu OZN.
Podczas II wojny światowej w lutym 1940 r. aresztowany przez Niemców, od 30 marca był więziony w Tarnowie i Wiśniczu. 20 czerwca wywieziony do obozu koncentracyjnego w Auschwitz, gdzie przebywał co najmniej do 9 stycznia 1945 r.
Po wojnie pracował jako dyrektor odbudowy Zakładów Chemicznych Oświęcim-Dwory, był twórcą założeń budowy Zakładów Chemicznych w Puławach, Zakładów Azotowych we Włocławku oraz organizatorem i dyrektorem Gliwickiego Biura Projektów Budownictwa Przemysłowego „Projprzem” (1949-1960). Od 1961 r. projektant w Biurze Projektów Ciężkiej Syntezy Organicznej „Prosynchem”. W 1971 r. przeszedł na emeryturę.
Był profesorem i kierownikiem katedry budownictwa przemysłowego Politechniki Śląskiej w Gliwicach.
Zmarł 6 kwietnia 1985 r. w Gliwicach.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i złotym Krzyżem Zasługi, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl. oraz złoty Krzyż Zasługi po raz drugi.
Żonaty z Marią Pajączkowską.