Bojownikom niepodległości

Stanisław Ilczuk

(1897–po 1946)

Urodził się 17 czerwca 1897 r. w m. Kruzy (?) gm. Skórzec koło Ciechanowca. Syn Wawrzyńca i Pelagii z Sękowiczów.
Działacz niepodległościowy ps. „Wyrwa”.
Po 1918 r. w WP. Z dniem 1 kwietnia 1921 r. mianowany ppor. piech. Potem przeniesiony do rezerwy. Z dniem 2 stycznia 1932 r. awansował na por. rez. piech.
W niepodległej Polsce pracował jako urzędnik w Wilnie, a potem Oszmianie i Mołodecznie.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, podczas kampanii wrześniowej 19 września w Mejszagole przeszedł na Litwę, gdzie został internowany. Po zajęciu Litwy przez Sowietów od 13 lipca 1940 r. przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej od 2 lipca do 3 września 1941 r. w obozie Griazowcu. Uwolniony w następstwie umowy Sikorski-Majski, wstąpił do Armii Polskiej w ZSSR. W 1946 r. był oficerem zaopatrzenia II baonu grenadierów 4 DP w Szkocji.
Dalsze jego losy są nieznane.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 260/1931, 140/1938
Źródła

„Monitor Polski” nr 260/1931, 140/1938; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.