Urodził się 8 listopada 1899 r. w Augustowie. Syn Teofila i Józefy z Fedorowiczów.
Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Ukończył szkołę podoficerską w Zambrowie. Brał udział w walkach z bolszewikami – był dwukrotnie ranny (1919, 1920).
Po wojnie kształcił się w Szkole Podchorążych Piechoty i z dniem 1 czerwca 1922 r. otrzymał stopień ppor. piech. Przydzielony do 43 pp, w pułku tym służył co najmniej do 1928 r. 1 czerwca 1924 r. awansował na por. piech. W 1932 r. służył w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi-Komorowie, a w 1935 r. ponownie w 43 pp. Awansowany 19 marca 1937 r. na kpt. piech., wiosną 1939 r. był kierownikiem referatu uzupełnień KRU w Dubnie.
Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; „Monitor Polski” nr 64/1937; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.