Stanisław Jachman

Urodził się 1 maja 1873 r. w Kamienicy Polskiej koło Częstochowy. Syn Edwarda i Joanny z Wajsyków (?).

Od 1880 r. mieszkał w Żyrardowie. Tam ukończył szkołę elementarną i podjął pracę zawodową jako robotnik w fabryce.

Od 1890 r. należał do PPS-„Proletariat”. Po strajku (1 maja 1891 r.) aresztowany i odesłany do miejsca urodzenia. Następnie zamieszkał w Łodzi i w 1895 (wg innych danych w 1902) r. wstąpił do PPS ps. „Stefan”. Współorganizator, po czym od 1899 (wg innych danych od 1902) r. przewodniczący Komitetu Dzielnicowego PPS Górna. Po podziale dzielnicy (pocątek 1905 r.) należał do Komitetu Dzielnicowego PPS Główna. W 1906 r. wszedł w skład tajnego związku zawodowego włókniarzy. W 1907 r. zorganizował i został prezesem stow. spożywców „Siła”.

Po rozłamie w partii (listopad 1906 r.) należał do PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Aresztowany przez władze rosyjskie w marcu 1908 r., przez dziewięć miesięcy był więziony w Łodzi i Sieradzu. Ostatecznie zesłany do guberni orenburskiej na czas trwania stanu wojennego. W 1909 r. przedostał się do Krakowa, a stamtąd do Bielska, gdzie współorganizował sekcję PPS-Frakcji Rewolucyjnej przy PPSD. W 1911 r. nielegalnie powrócił na teren Królestwa Polskiego. Wkrótce aresztowany za to przez władze rosyjskie, po pięciu dniach został uwolniony.

W czasie I wojny światowej przebywał na terenie gminy Świnice pow. Turek, gdzie po odzyskaniu niepodległości współorganizował zw. zawodowy robotników rolnych. W 1919 r. powrócił do Łodzi.

Do 1923 r. był przewodniczącym Komitetu Dzielnicowego PPS Górna. W tym też roku należał do współorganizatorów oddziału łódzkiego Stow. b. Więźniów Politycznych. W latach 30. pracował jako woźny w Wydziale Powiatowym Sejmiku Łódzkiego.

W niepodległej Polsce mieszkał w Łodzi. Pracował jako woźny.

Zmarł 29 grudnia 1960 r. w Łodzi

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Żonaty (od 6 XI 1897) z Marianną Popławską, miał z nią syna Feliksa (zob.).