Bojownikom niepodległości

Stanisław Janicki

(1897–1940)

Urodził się 28 marca 1897 r. w Płauczy Małej pow. Brzeżany. Syn Władysława.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Służył w 12 pap.

Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. art., służył w 11 pap (1923, 1924). W 1928 r. należał do kadry 6 oddziału służby uzbrojenia we Lwowie, zaś w 1932 r. służył w 24 pal. 1 sierpnia 1933 r. przydzielony na praktykę do PKU w Małkini. Od 1 stycznia 1934 r. był kierownikiem jego referatu poborowego. 30 listopada przeszedł w stan spoczynku.

Aresztowany 21 września 1939 r. przez Sowietów w Buczaczu, w marcu-kwietniu 1940 r. był więziony w Czortkowie.

Wywieziony na podstawie listy nr 042 z 20-22 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany na terenie Ukrainy, zapewne w Kijowie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i czterokrotnie Krzyżem Walecznych.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego.

Źródła

„Monitor Polski” nr 132/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; Ukraiński ślad Katania, Warszawa 1995.